جلوه دوست

جلوه  دوست         
   چشـم ها شـستـه ام و جور دگر می بینـم
              هـرکجا  می نگرم  همسفران آنجـایند
                     همه  خوش قـلب  و رفیق
                                  همه  همـراه  و  شفیق
                                               همه شـان زیبـایند   
                                                          چون که من جور  دگر می بینـم
بهر من هـمچو  شقـایق  زیبـاست 
       بوته خـاری که در آن  سـینه ی تب دار کویر
                                     جـای آبش عطـش امــا برپاست
              من مگـر  تنهـایم که ز غـربت نالم
                                            بی  گمان گرداگرد  همه  کــس  یارانند
                                                                          همـه  هـم پیمـانند
                                  پــس  به خود  می  بالم  
               نه  مــرا  ایوانی  اســـت
            نه  به  گردم  دری  و  دیواری اســـت
     هـر کجا  پای  نهـم منـزل  و  ماوای  من  اســـت
                                    همـه  جـایم  وطن   اســـت
چو  به  دل  آ ییـنه ام  قـابل  اوست
        هـر کجا  می  نگـرم   می  بینـم
                       سـاقی  میکـده  و جـلوی  دوست
شـیوه ی  چشم مرا  اهـل نظر می دانند 
                  درس  عیش و طرب آموختـگان  می خوانند
                                   چون  که  من   جور  دگر  می بینـم
                                          هر که  را  می نگرم   یار دگر می بینـم
                                                     همه  جا  از  تو  اثر  می بینـم
   سر  هـر  شاخ  که  فـرمانبر  توست
                          همـه  اسـرار و  ثمـر  می بینـم
                    عـاقبت بعد  همه چون سخن  دوست نکوست 
                                 خـرّما روی تو  دیدن  که همـه جـلوه  ز توست
( روز طبیعت بر همه طبیعت گردان و دوست دار طبیعت دل نشین و سال 1402 در پناه حضرت حق بر همه کسان فرخنده باد.)

(مظفر جوینی،" ترنم وصال به سرچشمه کمال - دفتر نخست"، موسسه علمی فرهنگی جهانکده).