های و هو

مــرا بهـانه خـدنگی است از کـمانه ی تو         348
شـکست جـــام  بلورینم از بــهـانه ی تـو
رهـا  نمی شــود این پای  مــرغ  مسکینم               
که خوگرفته به این دام وآب و دانه ی تو
    
های  و هو                                           608
هـای  و هو هـردم زنم در جسـتجو                    
کان  جـــمـال  دلبـر  مســـتـانه کو
این دل دیـــوانه ام با لا ب  و داپ                   
می کنـد عمـری  وصـــالش  آرزو
تـا بیـــابم کـــوی  آن معشـــوق دل                   
عـــالمی را وارسـیدم  مــو به مــو
تا مـگر  خُـم  بشــکنـد  تـا  باده هـا                   
زاســمـان  رحـمـتش  بـارد  فـــرو
هـر سحـر بگشـــاید او  میخـانه را                    
تــا  بیاشـامــد  دلـم  خــونِ  ســـبو
پــرده  بـــر دارد دمی از دیـــده ام                     
تا شــوم  با مــاه  رویــش  روبـرو
جـلوه هـا بینـم  ز دلبـر  نــو به نـو                   
رونـق  جــانم شــود آن رنگ و بـو
ای  مظفـر  بعــد عـمری رهـروی                         
گر ثمر خواهی به سر این ره بپـو
راز این مسـتی بمـاند سـر به مُهر                    
سِرّ آن  فـــتـانه را با کــس مـــگو
همــدم  جــانـان نشـــین در گفتـگو
تــا بگیـری  اعتبـار  ایــدون از او 
( مظفر جوینی-  تهران   30 / 5 / 1401)