سیابت

درود آقای سیاوش آزاد عزیز
شعر نسبتاً قابل قبولی بود چون اجازه نقد دارم
در مورد این شعرتان که در قالب مثنوی سروده‌اید دو سه نکته عرض می‌کنم
حداقل ابیات برای سرودن مثنوی سیزده بیت است و ابیاتش کم است هنوز شروع نشده تمام شد.
مصراع ماقبل آخر ناموزون است
(چُرده و پَرده ) به دلیل اختلاف مصوت ماقبل روی ایراد دارد.
و در این بیت :
دران لحظه به فکر افتاد اگر او من منم پس کی
جواب این عویصه را نمی دانم خدا رحمی
نیز قافیه کردن (کی و رحمی ) درست نیست ( کی با پی و سی و ...) درست است و ( ی) به تنهایی اساس قافیه قرار نمی‌گیرد.
و در مورد «اگر او من منم » فکر کنم یک (من ) اضافه باشه
همچنین در همین بیت واژه( عویصه) در زبان امروزی جایگاهی نداره و نیاز به پاورقی جهت درک معنا است.
و نیز در عبارت (خدا رحمی) خدا را رحمی باید باشد و به گمانم نقصی در کاربرد آن به خاطر فقدان (را )وجود دارد.
باری برایتان سعادت و شادکامی در سال جدید آرزو مندم.
حق یارتان

درود مجدد جناب آقای سیاوش آزاد گرامی
با توجه به اینکه در مورد نقدی که بنده بر شعرتان داشته ام و پاسخ حضرت‌عالی، لازم بود در خصوص پاسختان نکاتی را به اختصار عرض کنم. تا در بین دوستان دیگر شُبه ایجاد نشود.
قالب مثنوی برای بیان داستان و مطالب طولانیست فردوسی و مولوی و نظامی و سعدی ...هزاران بیت را برای ادای مطلب بیان داشته اند اینکه شما گفته اید.« که من لازم نمی بینم اطناب به خرج دهم» و یا توان ادامه‌ی آنرا نداشته اید ، قالب قطعه و غزل برای مطالب کوتاه وضع شده است . کسی که در قالب کلاسیک شعر می گوید، پس پذیرفته است اصول و قواعد را مراعات کند.و خواهی نخواهی باید پایبند باشد لذا در این مبحث ‌‌پاسخ شما منطقی و کافی نیست.
در مورد چرده که به اشکال مختلف نوشته می شود و من هم با ضمه می خواندم بگذریم.
و اما در مورد قافیه کردن مصوت( ی) که می فرمایید که در گذشته معدودی این کار را انجام داده اند، پس من هم انجام می دهم ، مانند کسی است که بگوید چون معدوی از چراغ قرمز رد شده اند پس من هم رد می شوم. و این پاسخ غیر کارشناسی است . همچنین قافیه کردن ( لحظه، پرده ، پله و... ) که ختم به های غیر ملفوظ هستند باید عرض کنم اینها هم با هم قافیه نیستند زیرا اگر آنها را به صورت خط عروضی بنویسیم ( لحظِ، پردِ ، پلِ ) ملاحظه می کنید هیچ وجه اشتراکی و شباهتی با هم ندارند و مصوت پایانی آنها نیز در حکم الحاقیست .که در این مورد هم می گویید من این‌را هم کرده و می کنم .میل خودت است و اما دوست گرام شما که اطلاعات کافی در علم عروض و قافیه ندارید و غالباً در مباحث شرکت می کنید و پافشاری می کنید . لازم است در این زمینه کمی گوش شنوا داشته باشید و بیشتر مطالعه کنید
در باقی موارد که بنده ذکر کردم ( این من منم ) که گفته اید : «این من اگر من نیستم پس کیستم» این مطلب را نمی رساند در شعر باید شاعر توانایی آنچه را که می خواهد بگوید داشته باشد.
باری به هر قیمتی نباید کلمات قلمبه که هیچ کس معنایش را نمی داند در شعر وارد کند. اساس شعر خلق زیبایی هاست و مخاطب پس از خواندن آن احساس لذّت کند و احساس خشنودی کند و در آن واحد تحت تاثیر قرار گیرد .
زیاده عرضی نیست و من الله توفیق.