قصه گو

قصه گوی زمانه ی بیداد
تا مگر معجزه کند غمباد
لب سرخش به غصه می دوزد
تا  زند در دلش زغم فریاد

یک طرف می بّرند زبانش را
یک طرف می خورند حسایش را
گاز خردل زنند به مرکز علم
می کُشند حق  کودکانش را

این وطن داغدار  کودک خویش
چادرش را کشیده  از مویش
کفن خویش کرده گیسویش
می زند خشم  بر سر و رویش

بار مردم  گرفته او بر دوش
مادران  را کشیده در آغوش
اشک ریزان به خون کشیده تنش
خسته از  جهل" بزدلان "خاموش

در زمینی که مرگ می روید
زندگی در  مزار می نالد
چه امیدی چه جای  تردیدی
بارش تیغ بر زمین بارد

قصه گو باز کن لب خود را
کودکان اوج آرزو هایند
زندگی  هم به مرگ تن  بازد
بازی مرگ و غنچه بر" دار"ند

۱۱اسفند۱۴۰۱
آذر.م