نای ارغنون

سلام جناب محمدی نازنین
درودهای فراون
ممنونم از نکته نظرات ان عزیز ادیب
💠💠💠💠💠💠
خوا را سپاس که مجالی خوش در محضرتان باشم
♡♡♡
به قول دوستی ادیب، اگر نقدی به شعر وارد شد، نشان از ان دارد که مخاطب با ان چالشی ذهنی و معنایی دارد و بهتر است بدون دفاع انرا پذیرفت، حال بماند که ان مخاطب خود شاعر هم باشد.
در مورد قافیه های شایگان و همانند ان، که خود بحثی گسترده دارد و این مقال فرصت شرح ان را ندارم باید عرض کنم که در بیشتر اشعار شاعران متقدم و متاخر به وفور تکرار شده (بیش از دو یا سه بار) و ضمن اینکه به پیام و مضمون شعر کمک کرده است، از نظر اوایی هم زیباست. گرچه این مورد در سروده بالا، به هیچ وجه از تنگنای قافیه نبوده که بنظر حقیر ترکیب "لاله گون" خوش نشینی معنایی و تصویر سازی یا ایماج زیبایی را ایجاد نموده است.
قوافی مانند صفت مفعولی "را" یا علامت جمع مانند" ان و ها" و ... برای یکبار بسیار رایج است اما لاله گون که ترکیبی حاصل از پسوند گون است، خود ترکیبی دارای ویژگی های تمایز پذیر است که بار معنایی گسترده تری دارد.
در برخی آثار بزرگان ادیب، انقدر تکلف و دقت در نکات نحوی زیاد میشود که که دلبربایی و دلنشینی عام شعر قربانی می شود و دفاعشان این است که شعر مخاطب خاص دارد، حال انکه شعر نباید در چمبره گروه یا دسته ای خاص از مخاطبین باشد، بلکه باید دارای لایه های متعددی باشد تا با هر گروه از مخاطبین به اندازه عمق دیدگاهشان ارتباط ذاشته باشد که (کلم الناس قدر عقولهم) و این خود موتور محرکی برای نو شاعران یا نوباوگان علاقه مند به شعر است که خود را به لایه های پنهان نزدیک تر و سطح شعر دوستی یا شاعرانگی خود را بیافزایند.
در پایان از نکته سنحی ان عزیز سپاسگزارم
و
ارادت
♡♡♡

♡♡♡♡♡
💠💠💠💠

درودها بر جناب علامیان نازنین
♡♡♡♡
از مهرتان لبریزم و مدیون محبت
همواره شادمانی بمانی دوست
💠💠💠