ارغوان پژمرده

آوا می‌دهد مرا دیرْهنگامی‌ست
بانگی در آن حوالی
خَموش و رازآلود
ناشکیب و سرکِش.
ندای خوابِ گنجشکی حیران شاید
یا آوازِ روئیدن ساقۀ ارغوان
جُغدی کور
نگاهِ نخلستانی خسته
ریزشِ برگ‌هایِ بلوطی پیر
لرزشِ گُمان
یا نه، آوازِ ارغوانی دلْ‌مُرده در آغوش تالاب.
رُعب‌انگیز صدایی‌ست
که می‌داند از کُدامین سوست؟
نخل از راه می‌پرسد
راه از باد
باد
زانْ تلاطمِ هول و هَمهمۀ مبهم.
و من
به بال عُبور، زِ هفت‌پرده‌ی هَهمه گذشتم
رویِ ثانیه‌های تاریخْ جاری شدم
در حافظۀ ابرها گشتم
تا تک‌چراغِ کوچۀ بی‌رمق رفتم
ارغوانی دیدم
سر بِفکنده به زیرِ ساقه‌هایِ پژمرده‌اش
بی‌صدا می‌گِرید.