نای ناله

نای ناله

کاروان رفت ولی صاحب و سالار نداشت
همره  خویش  دگر  میر  علمدار نداشت

سفر غربت و هفتاد و دو سر بر سر نی
محشری بود که کس طاقت دیدار نداشت

یک  نفر  ماند  از آن  واقعه  با اهل ولا
آنهم از جانب حق رخصت پیکار نداشت

زینب خسته و محزون و پریشان احوال
بجز از حضرت حق،تکیه گه اینبار نداشت

آفتابی که بر آمد پس از آن روز شگفت
دگر  آن  جلوه ی  زرّین  گهر بار نداشت

آنقدر ، داغ حزین بود که تا آخر عمر
خنده جایی به لب زینب غم خوار نداشت

واسع از قافله ی عشق چه گویی که قلم
نای  ناله  به  لب از  آن همه آزار نداشت

سید علی کهنگی (واسع)شهریور 1401