سَرَاب

یکنفر خدای را فریادمیزد و چنگی بر دلش
او قلبش را دفن میکرد
و روحش را به صلیب میکشید
گویی از خود به خود پناه میجوید
بام ملکوت تاریک و تاریکتر میشد
زمزمه ها خموش
و فریادهایش خفه
خورشید نوری را به زمین اهدا نمیکرد
گویی تماشایِ سوگِ آن جوان برای زمین بی تماشابود
برخود نفرین میکرد و کفرها را فاتحه ی روحش
(گویی هم تولد  و هم مرگ )در دقایقی که او روح را به صیلب میکشد تکرار میشود
تکرارِ شکنجه دادنِ خود توسطِ روحِ خبیثش