گرمیِّ گفتگویت

گرمیِّ گفتگویت
من با امید وصلت سر می نهم به کویت                                                                                                    باز آ که مانده چشمم در انتظار رویت                                                                                                      سر می نهم بپایت تا کام دل برآید                                                                                                             گر کام بر نیاید سر را دهم بکویت
گر مطربی نوازد بر سیم تار چنگی
چنگی زنم چو مطرب بر تار تار مویت
از برگ گل بپوشان آن سرو سیم تن را
آرد خنک نسیمی از راه دور بویت
با یاد خاطراتت رفتم بخواب دیشب
خواب از سرم پرید از گرمیّ‌ِ گفتگویت
 در پای قصه هایت شب تا سحر دو زانو
چون سائل سفیلی بنشسته روبرویت
گویا که چنگ مطرب بر ساز کوک می زد
آهنگ دلنوازی می آمد از گلویت
 تا صبحدم خمار جام لبت نشستم
بی اختیار گشتم مست از جمال رویت
آنقدر مست بودم جامم فتاد از کف
تا عاقبت نهادم لب بر لب سبویت
تا جرعه های آخر بی وقفه سر کشیدم
افتاده بودم اما خیزان شدم ز کویت
بال خیال شیرین از سر پرید گویا
ترسم بمیرم آخر در اوج آرزویت
امیر وحدتی   یگانه