( غزل شماره 5 )
چند روزی پس از آن که//تو را به خاک سپردم و بر گشتم
11100100101011001101
فاعلاتن فَعَلاتُن // مَفاعِلُن فَعَلُن فَعَلاتُن فا
دم به دم دَر غَم و ماتَم // اُمیدِ وصل ستُردَم و برگَشتم
خفته آن شب یله دیدم //کبوتری به رَهم شده سر بر دوش
سوزِ حسرت به دلم زد // چنان خدنگ که مُردم و برگشتم
یاد آن سر به گریبان // نبوده کاش به خاک جَفا مدفون
این کبوتر چو به دیدم // نَفَس به هیچ شمردم و برگشتم
روز و شب بود نگاهم // به او چگونه کمی به تکاند سر
دیدم امّا سرِ جایش // زِ دیده آب فشردم و برگشتم
رُفتگرها زعمل بر// وظیفه شان تن ناز کبوتر را
بی تأمّل به کناری // فکنده من پَژِمُردم و بر گشتم
دست کردم تن اورا // گرفتمش ز زمین چه سبک چه خشک
زخم بر سینه و چشمش // نه جای خود که فُسُردم و برگشتم
پَر وَ کاهی شده هیکل // به مور و کِرم چو مأمن و کاشانه
رفته آن عطر وجودش // و بوی عفن به بردم و برگشتم
او به کنجی به نهادم // به مهر تا نه شوم ز نشانش دور
باز بردند تمیزی // بهانه شد یکه خوردم و برگشتم
تا اَبَد غُصّه به جوشد // زِ داستان رَهیده کبوتر چون
کو نشان از تو ربوده اس // ت و رفتَنَت کا زردم و برگشتم
سَر به بالا نه کن ای مه // به غمزه نِگاه نه گو سخنی هرگز
دَقِّ دل نیز که سازد // فنا درشتَم و خردم و برگشتم
من سبکبار کجایم // که منجنیق قَدَر به کُنَد پرتاب
گو به سویَش که نباشد // امیدِ پسْ آوردم و بر گشتم