قافیه در قافیه

آمدم در جمع یاران تا ببینم قیل و قال
قافیه درقافیه خوش بافتم موجی خیال
جرعه ای از شعرِنابت ریختم در جامِ دل
خوب می دانم که می مانَد برای غم زوال
مثلِ فانوسی به تنهاییِ من هرشب بتاب
راهی از آیینه بگشا،بشکن این مرزِمحال
دانه ای انگور با لبهای مستت می دهی؟
تاشوم مدهوش وهردم اینچنین در اشتعال
دیده دریا می شود وقتی که قهری بادلم
بازکن آغوشِ خودرا ،بنگر این آشفته حال
دستِ رد بر سینه ام،چشمت ولی گویاتر است
کم کن این نازک خیالی،بس کن این رنج و ملال
عاقبت در جمعِ عشّاقت مرا گم می کنی
در هوایت کوروکر ماندم زبانم گشته لال
پریشان(اکرم بیگدلی)