چاه بی آب

حسّ خود را
 هَدَر و ابتر و ضایع نکنیم
شعر را 
مضحکۀ دستِ وقایع نکنیم
شعر، یک متن ملیحی است
 که زیبایی آن 
سخت وابسته به درکی است
که شاعر دارد
تکیه بر
 معرفت و هوش و مشاعِر دارد
بین یک 
عاشق شوریده و آشفته نهاد
بین یک 
شاعرِ آزاده و بازیچهٔ باد
بین گل بودن و گل بوییدن
بین خاکستر و در بسترِ آن پوییدن
از سرِ کوهِ ازَل
تا تهِ دریای ابَد، فاصله است
 جمله ها سنگینند
واژه ها رنگینند
نه از آن رنگ که سنگش بزنند
نه از آن سنگ که رنگش بزنند
از حقیقت گفتن،
 به زبانی الکن
مُشت بر چشم حقیقت زدن است
سازِ پیچیده زدن ناز و اداست 
پیچ را هیچ گرفتن هنر است
دردِ دل های سرِ کوچه
 که آهنگین اند،
لاجَرَم حاملِ آهنگِ فریبایی نیست
هر دلِ نازک و حسّاس
که زایندۀ زیبایی نیست
شعر، یک طعمِ اصیل است 
که ما نند عسل 
حاصلِ معجزۀ ترکیب است
قابل تجزیه و تحلیل است
شعر، دُردانه ترین
حاصلِ دیدارِ دل و معرفت است
شعر، رودی است خروشنده 
که از قلّه به دریا ریزد
چه کسی دیده 
که از جوی، نهنگی خیزد؟
چشمه بی داعیه
 از عمقِ زمین می جوشد
چاهِ بی آب 
سُرایندۀ وهمی است 
پر از بی هنری