حور

نگفتم دوستت دارم که در تکرار این گفتن
چه باید کرد از عادت چه توفیقی در این ماندن
اساس دلبریهایت روال جالبی دارد
چو خیاطی که بذر لاله را پاشیده بر دامن
یکی دیروز با دل کوه میکند و یکی اینجا
به یک احساس سنگی تازه افتاده به دل کندن
چگونه با لب و دندان و چشم حور مانندت
دلی در سینه ات داری شبیه قلب اهریمن
تمام پرسه های بی تو بودن درد آلودند
چه اندوهیست با آوارگی در خاطرت گشتن
بیا با هرم دستانت کمی من را نوازش کن
دلم تسکین نمی یابد دگر از بوی پیراهن
ولی با این همه شعری نوشتم تا بگویم باز
عزیزم دوستت دارم از این بابت دلت روشن