نفرینی بنامِ عشق

ازآسمان سنگی برکله یِ تاسم کوبید
همان لحظه که نامت رافریادزدم
نمیدانم کدام نادانی سنگی رادرآسمان رهاکردودرست کله یِ  خالی ازمویِ مرانشانه گرفت
ده قدم جلوتریک سنگ ریزه انگشتِ پایم رازخم کرد گویی گازگرفت....
امادراین مورد ایرادازچشمِ کورِمن بودجلویِ چشمم رابه این دلیل ندیدم که
دخترِزیبایِ مرجانه را بابراندازکردن وچشم چرانی بالاپایین میکردم....
درظلماتِ شب برپنجره یِ
اتاقش آویزی ازشب بو را رهامیکردو میرقصید باآنها....

سکوت برلبانم بوسه میزد
گویی خفقان گرفته بودکوچه
ابرها عشقبازی میکردندو باران را اهدامیکردند به زمین
احساس میکردم رویِ کله یِ لختم جیغ میزدندقطره هایِ نطفه هایِ پُربرکتِ ابرهایِ عاشق...

برتنم فرودمی آمدند ومرادرآغوشِ خودمیگرفتند
سگِ نگهبانِ محله بازهم استخوانی رامهمانِ  تیزیِ دندانهایِ خودکرده بود
بی هوا سکوتِ کوچه وسردیِ دیوارها
فریادهایِ بی بی مهربان رادرخودحبس کرد
گویی دردانه اش را درآغوشِ  مرگ رهاکرده بود
وپوستِ شب راچنگ میزد!!!!
باران شلاق میزد برافکارِبرهنه یِ مغزِبیمارم
چندقدمی مکث کردم
وگدایِ آشنایِ محله را می پایدم
که اندامِ دخترکی را بردیوارنقاشی میکرد
لباسی ازطلابرتنش طرح میزد
وگیوه هایی دست دوز ازهنرِدستانِ دختران عاشقِ  برپاهایش
خطی به دورِآن دخترک کشیدگویی حصاری بود
اشکهایش جاری شد
ونامِ دخترک را توران نامید
به گُمانم بازکنکاش کردن راهش را جسته بود
به خیالم توران عشقِ ازدست رفته یِ گدایِ عاشقِ محله مان بود
لگدی به کاسه یِ لختش زدم
ودستِ خیالاتش را ازدرونِ گذشته به حال کشاندم
خودرا حفظ میکرد
وخم به ابروانش آورد
گذشتم ازکنارش
وباناله ایی فریادزد .... ای جوانک عاشق نشده ای که بدانی چه حالی دارم
باپوزخندی به فهمِ کورش خیره شدم وگفتم عشق راباورندارم
نفرینم کرد
سالیانیست که آن نفرین مرابدرقه یِ عشقی یکطرفه و گران کرده است
دخترکی که برپنجره یِ اتاقش شب بو  آویزمیکردو من هرشب به پنجره اش خیرمیشدم وبوسه برجانش راهی میکردم
اولبخندمیزدو مرا به جشنِ آیت عشق دعوت میکرد
نمیدانستم مزه مزه کردنِ روحِ دخترک اینقدرمرا وابسته به خویش می کند.وابسته به سنگ ریزه هایی که پایم رالگدمیزدند و
خاطراتی که مراوادار به نوشتن میکردند
سالهاگذشت وآتشِ عشقم کورنشدومن هرشب برخاطراتِ کهنه ی ِ دلم گَردِ فراموشی میپاشم امادریغاکه عشق پاک کن است برایم
ودخترکِ مست درآغوشِ پنجره مرابه ازمابهترانی فروخت
من هنوزباتصویری ازمرجانه درخیالاتم قدم میزنم فصل هارا
وبه جشنِ عشقبازیِ عشق فرامیخوانم خموشیِ درونش را
شایداینباراشکهایم معجزه کنندبرایم....