نقاشِ جغدها

با یاد تو همش سیگار می کشم
از بغض پنجه بر دیوار می کشم
توو لا به لای جمع تنهاترین منم
بی سرنشینم و سردارترین منم
هی روی بوم از خواب می پرم
خوابای رنگیمُ از یاد می برم
نقاشِ مرده‌ام، آغوش می کشم
بی بوسه و غزل، کابوس می کشم
...
جغدها بی آشیانه‌ترین موجودات هستی‌اند
از پرندگان در حال کوچ بکش
و چشمانشان را آبی کن
شاید سهراب اتاقش را
خالی کند
جغدها بی آشیانه‌ترین موجودات هستی‌اند.

علی رفیعی وردنجانی