دلِ افسرده

آمدیّ و این دلِ افسرده ی من شاد رفت
 گوئیا مرغ دلم  از یک قفس آزاد رفت 
در کویر سینه ای که شوره زاری خشک بود 
همچنان رودی قدم بنهادی و آباد رفت
کوهِ سختی سد ِراه عاشقان باشد ولی 
قصرشیرین عاقبت منزلگه فرهاد رفت 
ظلم بی اندازه می کردی به من  حالا ببین 
آنکه مظلوم دو عالم بوده خود جلاد رفت 
پاسخ عمری جفاهایت سکوتم بود و بس
 آن سکوتم عاقبت در حنجره فریاد رفت 
مطمئن بودم به عدل و داد تو عمری ولی 
جسم من در زیر تیغت با چنین بیداد رفت

 رفت و بعد از آنهمه دلدادگی هایم کنون 
آن همه عشق و امید و آرزو  از یاد رفت 
رفت و دیدم در"هزار و یک" شب ِمن برنگشت
 همچنان اشکی که از چشمِ ترم افتاد رفت

دکلمه این غزل را در قسمت فوق با صدای خانم بدری عسکری بشنوید