پرسه در غبار

بنای بودنِ ما، پرسه در غبار نبود
برای غوطه در آمال بی شمار نبود
اگر نمی رسید، آدمی به میزِ هوس
تمام هستی او معنی اش قمار نبود
اگر پیاده، بود متّکی به پای خودش
حقیر و منتظر بذل یک سوار نبود
حیات آدمی، آکنده از بلاهت اوست
و گرنه وارثِ این، حالِ ناگوار نبود
هزار گونه بلا، از سپهرِ بی خِرَدی
مثالِ صاعقه ای بر سرش هوار نبود
قرارِ نوع بشر با خدای خویش چنین
دچارِ خود شدن و از خدا فرار نبود
به جای بال گشودن به سوی قلۀ عقل
رضا به سقوط، تا قعر روزگار نبود
اگر که آدمی از قدرِ خویش بود آگه 
مریض دشمنی و غرق در نقار نبود
ز آرمان خلقت، ازاین بیشتر نمیدانم
که حالِ نوع بشر، اینچنین قرار نبود