حکایت کاج ‌‌وتاک

باغبانی داشت باغی پر درخت
وان درختان باغ را بودند رخت
از صنوبر ، کاج و گردو و چنار
بوته های طالبی ، گرمک ، خیار
در میان آن همه کاجی بلند
بود خود بین ، پرافاده ، خودپسند
در کنار کاج تاکی بد نحیف
ساقه اش چون شاخ هایش بس ضعیف
 تاک بر روی زمین افتاده بود
 ‏شاخه ها و برگهایش مرده بود
 ‏ظهر روزی گرم در مرداد بود
 ‏تیغ تیز نور را بی داد بود
 ‏تاک را یارای استادن نبود
 ‏بر زمین گرم افتادن چه سود
 ‏گفت: برکاج ای رفیق استوار
 ‏چند روزی هم برایم باش دار
 ‏دست وپایم ناتوان و خسته است
 ‏باغبان هم چشم بر من بسته است
 ‏ساقه ات باشد برایم داربست
 ‏گر رها سازی مرا خواهم شکست
 ‏کاج گفتا : ای رفیق ناتوان
 ‏من نباشم بارکش بر دیگران
 ‏گر بخواهی تکیه بر ساقم زنی
 ‏آه و ناله بر دل داغم زنی
 ‏من رها سازم تو را تا بشکنی
 ‏تا دل از امید بر من برکنی
 ‏تاک چون بشنید بس دلتنگ شد
 ‏آرزوهایش همه بی رنگ شد
 ‏ روز دیگر باغبان در باغ شد
 ‏تاک خشکیده بدید وداغ شد
 ‏پس بر آن شد تا بسازد داربست
 ‏تا که جانی از برای تاک هست
 ‏برگهای کاج تند و تیز بود
 ‏همچو شمشیر و سنان خونریز بود
 ‏باغبان سرگرم کار دار شد
 ‏دستهایش زخمی این کار شد
 ‏زخم برگ کاج بس غمناک بود
 ‏دستهایش پر زخون و خاک بود
 ‏شاخه های کاج را از بن برید
 ‏بس که دست صاحبش را می برید
 ‏چون درخت کاج را شاخی نبود
 ‏ساقه اش را صرف طباخی نمود
 ‏هر که در دنیا نباشد دستگیر
 ‏عاقبت از خوی بد گردد اسیر
 ‏تا توانی بر کسان خیری رسان
چون بهارت می رود آید خزان