خمّ غزل

با سلام و درود و تبریک سال نو به جناب واسع و نابیان ناب، بر خود فرض می دانم که نکاتی را از دل این غزل کامل و جامع و بسیار زیبای این استاد گرانقدر دستمایه گشایش پنجره ای سبز نه به قصد « آن خود نمایی که یار فرمود » بلکه برای اندوه خوردن به این غریبی که در این گوشه مشاهده کردم.
نخست دو ایراد ( که نه بلکه بهانه گیری) از متن شعر بگیرم و بعد هدف اصلی خودم را از گشودن این پنجره سبز اعلام نمایم.
نخست این که من اگر می توانستم و جای جناب واسع بودم ترکیب « خمّ غزل» را در قالب غزل خودم نمی آوردم بخاطر اشاره و ارجاع غزل بخودش که از بار احساسی و زیبایی بیت مربوطه کاشته است. مثلا به چیزی مجازی و کنایه آمیز مانند « این انجمن » یا مشابه آن می کردم. نه « غزل». که امسال هر جا بنده شاعری را دیدم که در شعرش بنوعی به شعر گفتن اشاره می کند آن را نشان خواهم داد. دوم در بیت آخر « ای یارا » با حشو حرف ندا روبرو هستیم که خیلی ساده می توانستیم ای را بر داریم و بنویسیم: « واسعت را بیشتر دریاب یارا ،چون که او »
از این دو ایراد خال گونه در یک چهره زیبا که بگذریم از خودم و دیگر هنردوستان سئوالی دارم که نکند بی عیب بودن و زیبا بودن افراطی یک اثر باعث شود که ما نقدی بر آن ننویسیم و زیبایی آن اثر و استادی خالقش را جار نزنیم که دیگران برای لذت بردن و یاد گرفتن از چنین مهارت و هنری بشتابند.
خود شعر نیز چند لایه است و عجیب است که خودش در چند جا به این مظلومیت و دور از مهر یاران ماندن زبان گشوده است:

قصّه ی ما را کسی هرگز نخواهد نقل کرد
نام ما را داستان گو از کتاب انداخته

واسعت را بیشتر دریاب« یارا ،چون که او»
بار خود را دور ازین شهر خراب انداخته