زنبور بی عسل

گل چو باشد در زمین پاینده است
خوش طراوت دارد و هم زنده است
عمر گل کوتاه شد چون چیده شد
هر که شد دور از وطن پژمرده شد
آدمی با ریشه باشد بهتر است
هرکه باشد بانسب او مهتر است
آدم بی ریشه گر قارون شود
گرچه بر موسی همی هارون شود
عاقبت گردن زند او خلق را
یا بپوشد بر ریا او دلق را
گر زمانه داد تیغی دست او
هم ببرد نان مردم شست او
گرشود قاضی قضاوت بد کند
رشوه گیرد ،راه حق را سدکند
گرشود فرمانده لشکر هم او
منهدم گردد همه لشکر از او
گر که بیت المال افتد دست او
کل اقوامش شود سرمست از او
گر که عالم گشت باشد بی عمل
مثل زنبوری که باشد بی عسل
آدم بی ریشه مانند خس است
گرچه بامکنت ولیکن بی کس است.
الغرض هر کس که باشد بدسرشت
گر تو نیکی هم کنی او بد نوشت