تاریکی

سلام بر عزیز عزیزم آرمان امید ادبیات
تاملاتی چند اندر غزل شریف

در انزوا و خلوتم هر روز و شب باریده ام
مانند ابری مملو از شادی ولی غمدیده ام
انزوا و خلوت چه تفاوتی دارند؟
مانند اگر نمی آمد تا استعاره می شد نکوتر نبود؟ و شاید بیندیشیم که ممکنست گاه تشبیه ترجیح داشته باشد نسبت به استعاره
مملو آیا هجای دومش کوتاه است یا بلند ؟
به راستی چگونه است که وجود آدمی ولو مملو از شادی باشد غمی در اعماق نهفته است و گویی شادی محض دست نیافتنی است

دنیا چه جای سرد و تاریکی شده در عمق من
آرام و ساکت چون غباری روی خود چسبیده ام
نمی گوید دنیا چه جای سرد و تاریکی است بلکه در عمق من سرد و تاریک شده است فاعل شناسا محوریت دارد چنانچه در اتاقی واحد یکی احساس سرما می کند و دیگری گرما
این سردی عمق دارد چون سردی ظاهری و سطحی توسط پوست حس می شود ولی باطن دنیا که به واقع عدم است را توسط لایه های باطنی توان احساس نمود
در مصرع بعد خود را تشبیه به غباری روی خود می کند به نظرم خود اول و خود دوم دو خود هستند گر چه فی الواقع یک خود بیش نیست

ابری پر از باران شدم، در بارشم خیری که نیست
با اینکه گل پرپر شده، در یاد او خوابیده ام
جمع پرباری و بی خیری این نشان می دهد دغدغه شاعر این نیست که هیچ ثمری نداشته است بلکه افقی را جویا است و هستی را می طلبد که نیست
و اگر چه گل در عالم واقع دیگر در منظر او و یا در واقعیت نیست ولی در خیال همچنان هست و این خاصیت خیالست که لباس هست بر قامت نیست و نیست بر قامت هست پوشد

چون برگ پاییزی که از سوی درختان طرد شد
از دست انسان ها زمین افتاده و رنجیده ام
فرمود
فَقُلْنا يا آدَمُ إِنَّ هذا عَدُوٌّ لَكَ وَ لِزَوْجِكَ فَلا يُخْرِجَنَّكُما مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقى‌
بله به درخت ممنوع نزدیک شدن موجب هبوط همانند برگ خزان می شود و ما از دست انسان ها به زمین افتادیم و دچار مشقت شدیم
انسان ها را در نگاه اول می توان آدم و حوا پنداشت ولی در نگاه ادق آن میوه را جمیع انسان ها تناول کردند و هیهات که حق به گناه پدر و مادر اولاد را مواخذه نماید

دیوار تنهایی من با درد محکم شد ولی
با زخم حرف دیگران هم خون بر آن مالیده ام
کلا غیر و یا دیگری دوزخ است بنا به دو نگاه یک نگاه انانیت محور و نگاه هویت محور اگر من نفسانی محور قرار گیرد وجود دیگران رنجست و همانطور که خنجر با جسم من تداخل می کند و ورود او به حریم جسم موجب زخم می شود وجود دیگری من را حد می زند و از حدش خون جاری . و در نگاه او محوری نیز نگاه به کثرت گاه رنج آفرین است مگر آنکه در مراحل اعلی به جمع وحدت و کثرت برسیم

رودم ولی پایان من دریا و اقیانوس نیست
در باتلاق درد خود بر مردنم خندیده ام
خنده بر مرگ نفس بله این پایان رود جدا از دریا است

شاید گمان کردید حالم خوب و شاد و بی غم است
ظاهر به جز این نیست اما از درون گندیده ام
حال اشاره به تضاد ظاهر و باطن می کند شادی های معمول سطحی تر از غم است انسان شاد از درون غمگین است ولی اینکه ظاهر فرد غمگین باشد و در درون شاد فکر کنم کمتر رخ می دهد و شاید بگویم محالست اگر رابطه شادی و غم را عدم و ملکه بدانیم و شادی را نور آنگاه اگر نور نباشد ظلمت یا به تعبیر آرمان تاریکی برقرار است
لایه های سطحی شادند ولی ژرفنای آدمی غمگین و هدف بسط شادی به اعماق آنگاه است که تشبه به آن سراسر بهجت می یابیم
این اثر رنج نامه ای است که طلب مفقود می کند و در باطنش شادی و شادی خواهی نهفته است