هجوم پائیزی

درودبانوشعله ی عزیزم
مثل همیشه بسیارزیباودلنشین بود
لذت بردم از قلم توانمدتان
غزلی عاشقانه با قافیه وردیفی زیبا
وموزون وآهنگین که البته ازاختیارات شاعری هم بهره بردید به زیبایی
بسیارخوب شروع کرده بودی وارتباط عمودی وافقی بین بیتهاهم خوب بود تصویروآرایه ادبی هم داشت بخصوص دربیت چهارم وآخرش واینکه بسیارهم خوب به سرانجام رساندیدـ..
یکی ازخصوصیات بارزشعرشما قوی بودن عنصرعاطفه واحساس دران هست وهمچنین صداقت وبی ریایی تان وهمین هم کلامتان راآتشین ودلنشین کرده ومخاطب راجذب خودش می کند ومن همیشه شمارابه عنوان یک غزلسرای قوی میشناسم وبدون شک یکی ازبهترین های شعرکلاسیک سایت هستیدوالحق که تخلص شعله هم برازنده ی شماوشعرتان هست عزیزم
این شعرتان هم چون همیشه دلبرانه وجذاب بود وآفرین برشما
فقط به نظرمن بیت سوم مصراع اولش تصویرخوبی داشت اما منطق تصویری مصراع دومش رامن به عنوان یک مخاطب درک نکردم وارتباط را ضعیف دیدم
بادپاییزی هیچ گاه ساقه ی درخت رانمی خشکاند درخت زنده است فقط برگ وبارش می ریزدوتاعید به خواب زمستانی می رود درواقع
ومن بامنطق تصویری این بیت مشکل دارم
والبته این نظرمن است وشاید ازنظرشما قابل دفاع هم باشد..
شمادرمصراع اول گفتید:
مثل هجوم بادپاییزی به یک برگ
اینجا الان شماخودتان رامثل برگی درهجوم بادپاییزی حس کردید اما درمصراع بعدش گفتید که ازساقه خشکاندی دلم راپیرکردی پس اینجا پای درخت هم پیش میاد که بایددرست شود بیت اولش که منطق تصویری مصراع دوم قابل قبول باشد. شمااسمی ازدرخت درمصراع اول نیاوردید واین مشکل ایجاددمیکند درادامه شعر
همانطورکه می دانید باآمدن فصل پاییزدرختانی که پیش از این به عمل فتوسنتز می پرداختندفعالیت های خود را متوقف و مواد غذایی را در ریشه های خود ذخیره می کنند تا برای این فصل بهارآماده شوند
همزمان با رسیدن پاییز روزها کوتاه‌تر می‌شوند دمای هوا پایین می‌آید و میزان نور خورشید کاهش می‌یابددرختان برگ‌ریز به این کاهش دما و کوتاه شدن روزها با کاهش میزان تولید کلروفیل واکنش نشان می‌دهنددرختان برگ‌ریز در پاییز و زمستان می‌خوابندو درنتیجه نیازی ندارند که واحدهایی غذایی آن‌ها مواد مغذی بفرستند
همزمان با کاهش میزان کلروفیل در برگ‌هارنگ سبز آن‌ها نیز از بین می‌رودبنابراین ساقه ی درخت نمی خشکدواین تشبیه درست نیست ازلحاظ علمی
البته سردی دل رابه سردی پاییز می شود تشبیه کرد که این دلسردی باعث افسردن وپیرشدن دل هم میشود یعنی مثل برگ که ازسردی خزان روبه زردشدن می رودوشادابی اش راازدست می دهد که می رساندمنظوراتاحدودی اما ناقص است....
براتون یه پیشنهاددارم که اگردوست داشتید عوضش کنید:
مانند برگی درهجوم بادپاییز
پژمرده احساسم، دلم راپیرکردی
وقتی که بادپاییزی می وزد برگ کم کم خشک وپژمرده می شودوزردوزارمیشود وبا پیرشدن هم بی ارتباط نیست وفک کنم اینجوری بهترمیشود والبته خودتان هم می توانید باسلیقه ی خودتان درستش کنید که قابل قبول تر باشه....
بازهم ازاینکه فضولی کردم عذرخواهم خواهری گلم جسارتم راببخشید این فقط پیشنهادبودواین نکات کوچک ازارزش قلم زیبای شما هم کم نمی کند...
من خودم شاگردی پیش نیستم ونیازمند آموختن
موفق باشی مثل همیشه نازنینم