فریادقلم

تنم به ستون خورد گویی روحم رادرآغوش کشید
کلاغی منقارش بر رویِ طاسیِ مردی غصبناک حفره ایی ایجاد کرده  بودکه  موی ازآن جوانه میزد
بر تاریکی ها دشنام میداد دستفروش کور
خردسالی بادبادکش را راهیِ بادکردو خود آغوشی روبه جاده ها
مادری راه خانه را گم کرد
گویی دوباره عطرِ پدر اورا راهیِ قبرستان کرده بود
جویباری از  رقص باران سیلی رو به خانه یِ عبدالله مردِویلچر نشین راهی کرد
دختری که آرزویش پوشیدن لباس عروس بود
در سی سالگی رخت عزابرتن کرد
مادری چهل ساله  وبیوه چهارمین بچه اش را اهداکردبه خیابانهایِ بدون عابر
زنی در عزایِِ کودکش کِل میزدومیرقصید
دختری عریان بر خیابانها فریادمیزد حیامیخواهم برایِ مردانِ شهوت پرست
کودکی عشقبازیِ دوجوان را میدید و به منقارِ لک لک ها شک میکرد
قاتلی خودکشی کردبرای حقیقتی که درمیان خیابان ها آن را نظاره گربود ونتوانست جلویش رابگیرد
دبیردینی خودکار رامهمانِ لایِ انگشتانم کرد وگفت این تنبیه ودردش درخاطرت خواهدماندوتاثیرآیه هادروجودت ثبت میشود
نمیدانم چراوحشتِ تنبیه درخاطرم ماندوتاثیرآیه ها  نه!!

آیه هارا ازحفظ ،چشم بسته میخواند... مردی که حرام را رخت برتن میکردو شب را بدرقه میکردشهوتش را به جان وتنِ دختران
امروز از پُلِ خوشبختی خودکشیِ جوانی را نظاره گربودم که در هفته یِ پیش برچهارراهِ اصلیِ شهر گلی را روبه لبخندم هدیه داد
ودلیلش فقط لبخندم بودکه ارزشِ اهدایِ یک شاخه گل را داشت
وامامن ناظربرمرگش بودم...

صبحتی کوتاه__________گاه از میان هزاران درد درخودمچاله میشویی ونمیدانی که آیااینهمه دردبرایِ تو عدالت است یاخیر
گاه بهتراست دردی اگرچیره شدبرتو
بنشینی ونگاهت رابه حقیقتِ جامعه پیوند بزنی ...زمزمه کنی در گوشِ خود، آیا دخترکی که درکنارِجاده اسپنددودمیکندامشب را درآرامش به سربرده است
آیامادری برایِ شفایِ فرزندش خوابِ راحت را بدرقه یِ شب کرده است
آیاپدرِکارگری معجزه یِ سفره یِ خالیش بوده
آیاکودکی دوباره موهایِ سرش راگیس میکنددربخشِ سرطانی ها
آیادوعاشق بابوسه یِ عشق دوباره جهان رانورمیبخشندازعشق
آیارعنادوباره میتواندچهره اش رادرآینه ببیند
آیااسیدمیتواندخاطره هایِ کشنده یِ افسرده هایِ زمین را پاک کند
آیامیشودپاک کنی شد بر خیابانهایِ شهروفقر را درگوشه گوشه هایِ شهرپاک کرد
آیامیشودتمامِ آغوش هایِ خالیِ دلشکستگان را با عشق پُر کرد
نگاهم کن ببین من فریادی هستم ازگلویِ تمامِ آنهایی که درخود جای داده اند غصه هایشان را وبرایِ دقایقی لازم دارندحداقل یکنفرآنها رابفهمد بانوشتن خود یعنی فهمیدن ودرک کردنِ تمامشان
پس مینویسم ازدردها ازغمهایِ به بالین نشسته یِ آنهاتابتوانم حداقل تسکین دهم برای دقایقی روح مچاله شده شان را درشکست ها، فرودآمدنها، نرسیدن ها ،خیانت ها
آری نامِ دیگرِمن فریادِقلم است