تویی تویی عسل مرا / بوده ای از ازل مرا

تويی تويی عسل مرا
بوده ای از ازل مرا
قبل سلام مستحب
واجبتاً بغل مرا
تو نور ديده منی
از عصب و بصل مرا
كور شوم كور شوم
عشق تو گر خلل مرا
من به خدا رسيده ام
با توی چون هبل مرا
زهره و ناهيد به صف
ربوده چون زحل مرا
زلزله بر تنم شدی
خط لبت گسل مرا
چونكه ز برج اسدم
جُدَی دهد حَمَل مرا
ناز چو بيش بگذرد
سكته ی محتمل مرا
اخم برایم چه كني
نيست به تو جدل مرا
دولت عشق يافتم
خنده ز هرعلل مرا
گَرَم تأملی كني
نيست دگر اَمَل مرا
منطق عشق هيچ نيست
موی تو مستدل مرا
حاصل عمر را بگو
تويی به ماحصل مرا
قله احساس مني
و اکثر قلل مرا !
چشم تو گشت قبله ام
نيست چو اين محل مرا
جان به تو چون دهم چه باك
لاف نه ،اين عمل مرا
وصله تن شنيده ای
بوده ترا مَثَل مرا !
فقط تويی تو خواهشم
نيست ترا بدل مرا
هر چه سروده ام كنار
نيست چنین غزل مرا
به كه به ياد تو خوشم
خوشي ز تو قِبَل مرا