میوه های پرواز

درود بر تمامی عزیزان
فرض کنید یک مسابقه ی عکاسی برگزار میشود با موضوع "عشق و امید"
هزاران بلکه میلیونها عکس نیز برای شرکت در مسابقه از همه جا ارسال میشود
عکاسان بیشماری در این مسابقه شرکت میکنند
و در نهایت ۱ عکس یا چند عکس برگزیده میشوند
۱ سوال ساده
آیا این میلیونها عکس ارسالی دقیقا مثل هم هستند با اینکه موضوع مسابقه یکی بوده؟
قطعا خیر، مگر اینکه از یک عکس ۱ میلیون تکثیر شده باشد
سوال دوم
پس چه چیز باعث میشود بین ۱ میلیون عکس با موضوعی واحد بتوان معیار و واحدهای اندازه گیری ای ایجاد کرد که با آن معیارها یک یا چند عکس را گزینش کرد؟
مثلا، زاویه ی نور، شفافیت، وضوح رنگها یا حتی استفاده از سبک عکسبرداری ِ سیاه و سفید، زاویه ی نگاه عکاس به موضوع مادر، میزان تاثیر گذاری عکس ،احساس منتقل شده با عکس،کمپوزیسیون یا ترکیب بندی عکس،خلاقیت عکاس،زمان بندی،مفهوم عکس،لایه های موجود در عکس، نتیجه گیری ِ حاصل از دیدن عکس و احتمالا بسیاری از معیار های دیگر

و نتیجه گیری من از این پر حرفی ها چیست؟
۱. اصرار بر اینکه موضوع جدیدی برای گفتن و نوشتن وجود ندارد و هر آنچه در دست شاعر باقی مانده، خلاصه میشود در روایتی تازه تر و بکر تر از موضوعات تکراری ، و یا حتی نه روایتی نو، بلکه روایتی قبلا استفاده شده منتها اصولی و در سطحی استاندارد و قابل قبول.
۲. تمام آنچه در باب توضیح کلمه ی " روایت" که بنده زیاد استفاده میکنم را با مثال معیار سنجش یک مسابقه ی عکاسی خدمت عزیزان شرح دادم.

روایت در شعر به گمانم یعنی از چه زاویه ای وارد موضوع میشویم، با چه زبانی سخن میگوییم، قصد انتقال چه حسی را داریم، لایه های موجود در شعر ما چقدر عمیقند،وضوح گفتار ما چقدر باید باشد،اعصابمان در این شعر رنگیست یا سیاه و سفید،نظر شخصی ِ ما در مورد موضوع شعر چیست و چگونه انتقال پیدا میکند،چقدر کلاممان تاثیر گذار است،خلاقیتمان چگونه بروز پیدا میکند ،زمان بندی کلمات و حرفهایمان چگونه است مثلا آیا این حرف را در این بیت شعرمان به موقع زدیم یا زود بود یا دیر بود و و و چندین عامل دیگر در کنار هم چیزی را خلق میکنند که بنده در یک کلمه آنرا " روایت" میخوانم.

به شخصه بنده روایت ساده و روان را ترجیح میدهم. روایتی که در خوانش اول ، مخاطب کلام را دریافت کند و دچار سر در گمی نشود و با این حال مفهومی عمیق را نیز متوجه بشود. روایتی که سعدی استاد آن است.
تو درخت خوب منظر همه میوه‌ای ولیکن
چه کنم به دست کوته که نمی‌رسد به سیبت

یا

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

یا

گر چه بی طاقتم چو مور ضعیف
می‌کُشم نفس و می‌کِشم بارت

آیا واقعا در میان ما کسی هست که این ابیات چند قرن پیشی را متوجه نشود؟ همه در خوانش اول متوجه میشویم و در نهایت شگفتی در می یابیم که روایت بسیار سهل هضم است منتها مفهوم عمیقی را نیز انتقال میدهد.

صفحه ی محمد جواد عطاالهی را برای این پرحرفیها انتخاب کردم به دو دلیل
۱.موضوع شعر ایشان حول محور عشق و امید در گردش است
که موضوع جدیدی نیست،منتها روایتی زیبا دارد و حتی بکر
۲. با اینکه زبان محمد جواد عطاالهی آنقدرها هم برای بنده ساده نیست ،منتها در این شعر ابیاتی واقعا نظرم را به خود جلب کرد که در عین سادگی در خوانش ِ اول، هم بسیار زیبا و خوش خوانند هم حاوی مفهومی عمیق
الا که باز نگردانده است هیچ زمان
بهار، زندگی برگهای ریخته را
یا
بگو به گله ی خرگوش ها فرار کنند
سگان درون چمنهای تازه هارترند
یا
به جای جوجه ی زیبای عاشقی هربار
کلاغ، آخر پاییز ها شمرده شده
و و و

گمان بنده بر این است که آینده ی شعر از آن ِ شاعرانیست که روایتی تازه در سر دارند
نه لزوما سبکی تازه
این در حالیست که اکثر انتقادهایی که به کلاسیک سرایان میشود حول محور روایت میچرخد
که آنهم البته بحث بسیار میطلبد چون روایت قبلا استفاده شده نیز اگر خروجی بی عیب داشته باشد و نماد کپی کاری قلمداد نشود نمیتواند محل ایراد باشد.
چون زیبایی نقطه ی خاصی در ذهن دارد و اگر چیزی زیبا باشد ذهن آنرا تشخیص خواهد داد.
درود بر جناب عطاالهی و تمامی ِ شاعران زیبا سرای سایت محترم ناب در هر سبکی و با هر زبانی ✋