جملات حکیمان-جملات قصار-دوستی و خِرَد

دوستیِ حقیقی را "خِرَد" در عرصه ی باور و در ملکِ دل راهبری می‌کند و اَدای دوستی را "عقل" موجِد میگردد و تفاوت آین دو از تمایزِ عقل و خِرَد ناشی می شود. که عقل همان غریزه ی هوشمند(یا هوشمندتر شده) است چنانکه هر جانداری موقع خطر می داند چطور و به کجا بگریزد و یا منفعت را چگونه بجوید و چه سان از خطر و ضرر دوری گزیند. این همان عقل یا متعالی غریزه است.لکن "خِرَد" ماهیت و ذاتِ تفکر و اندیشه ای ست که با ابتنای اشرفیت متبادر میگردد.
دوستِ خردمند ،با دوستی و مهرورزی عاشقانه می‌سراید و مقام مهر را درک می کند و برایش تفاوتی نمی‌کند در میزه و سفره ی دوست نشانده شود یا نشود ،دیده شود یا نشود، فرقی نمی کند هر جا که پا می نهد چگونه و با شیوه ای از دوست می رسد. چون باورش بر این است که هرچه از دوست رسد نیکوست. دوست خردمند می‌انگارد که دوستم شاید بخاطر مصلحت ها و معاذیر محبور است مرا قربانی کند.
باری! دوستی مقامی است که ماهیتش دوسربُرد است‌. چه وفا ببینی چه جفا ، در هر دو حال از دوست دیده ای و جه چیز نیکو تر از آنچه از دوست رسد. "مهران قزلباش"