پدر

با سلام.
شعر با واژه دوباره آغاز می شود و این یعنی یک تکرار و تکرار است گاهی شادی می آفریند گاهی غم و حال آنکه من گرفتاریها را فاکتور می گیرم.برای نفوذ در آنچه شاعر می خواسته به آن پرداخت کند به ادامه شعر اگر توجه کنیم شاعر با آگاهی از عقبه ی ذهنی مخاطب،دست به یک ابداع جالب زده است :قدمی بردار.و ما به قدمت یک تاریخ می دانیم که قدمی بردار و برداشتن یک قدم،چه محتوا و بار معنایی مثبت و اثبات یک "برادری"دارد.این دوباره قدم برداشتن شاید در نتیجه غفلت شاعر از قدم قبلی مخاطب شعری اش بوده است و در واقع این نتیجه را به زیبایی در همین سطر پنهان کرده است.اما در دو سطر بعدی،به خوبی می توان فهمید که شاعر از قدم اول مخاطبش،بهره نبرده که هیچ،بلکه بهانه تراشی نیز کرده است.
شاعر می داند که فریب را از مخاطبش نمی تواند پنهان کند و ناچار به صداقت گفتار می شود و برایش مهربانی را وعده می دهد.می داند که دیگر مثل سابق نیست که راحت مهمانش را به سرابش بخواند و وعده مهربانی را می دهد که البته عاریتیست...بدتر آنکه این عاریه دزدیست!
و چقدر زیباست این جدال عشق.هرچند من سپیدسرا نیستم اما سپید زیباییش به همین لایه های پنهان شعر است وقتی شاعر می گوید گاهی اعتراف قلبم بود و این یعنی گاهی صداقت و مهربانی بود آنچه می گفته است حال آنکه تزویر بیشتر گفتارش را فرا گرفته بود.من البته به گاهی دوم و ادامه اش دست نمی زنم چرا که هوای خاطره در سطر است شاید.شاید هم نه که من البته اینگونه برداشت کردم.
در ادامه شعر از حال و هوای دلتنگ شدن شاعر می گوید و اینکه گفتارش بوی پشیمانی می دهد.هرچند که شاعر خواسته با ترکیباتی همچون بیمه ی درد و ... کمی حال و هوای عمومی و مخاطب گیر به شعر بدهد اما نتوانسته فضای دلتنگی خود را در فضای شعر پنهان کند.

در نهایت شعر زیبایی بود.هرچند تقدیمی سرودن کار سختیست چرا که فضای درونی دل شاعر عموما بر فضای عمومی شعر می چربد و همین شعر را به سمت و سویی دیگر می برد.

من از این صفحه استفاده می کنم و سلامی به سیاوش عزیز هم می رسانم.


با سپاسمندی