سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعارحمایت از شعرنابکانال تلگرام شعرنابتقویم روزچهارشنبه 28 آذر 1403 18 جمادى الثانية 1446 Wednesday 18 Dec 2024 |
اشتراک گذاری این شعر
۶۹ شاعر این شعر را خوانده اند
فاطمه گودرزی،م امین،مهرداد مانا،علی رضایی،بهمن بیدقی،سامان ثنایی نسب،محمد قنبرپور(مازیار)،آرمین پرهیزکار،طوبی آهنگران،علی آقا اخوان ملایری،قربانعلی فتحی (تختی)،علیرضا مرادی( مراد )،مجید قلیچ خانی،مدیر ویراستاری،محمد رضا خوشرو،ژکا گرجاسی،نیاز ناطق،جمیله عجم(بانوی واژه ها)،حدیث عبدلی (یارا)،مهدي حسنلو،عباسعلی استکی(چشمه)،سیاوش آزاد،مجتبی شفیعی (شاهرخ)،اصغر ناظمی،مسعود آزادبخت،آذر مهتدی،بهرام معینی (داریان)،سهیل خواجوند مانی،سارا خوش روش،عاطفه بابازاده خمیران،منوچهربابایی،علی غلامی،مجیدنیکی سبکبار،عنایت یزدانی (فرخ)،باراد بابایی،مرضیه قنواتی نژاد،مريم عرفانيان (مارياعرفاني)،علیرضا حسنعلی،هادی محمدی،درویش حسین ندری،حسن مصطفایی دهنوی،ایمان اسماعیلی (راجی)،امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)،مسيحا الهیاری،احمدی زاده(ملحق)،قانع تهرانی،امين آزادبخت،منیژه قشقایی،طاهره حسین زاده (کوهواره)،نیلوفر(دختر پاییز)،مهدی سلیمانیان(پژمان)،مهدیس رحمانی،غلامرضا شیبانی،علی احمدی (حادثه)،مظفر جوینی،ریحانه حجازی(ریحان)،کوثر سخی زاده،اميرحسين علاميان(اعتراض)،یلدا جاوید،ویهان قسمت پور،مهرداد آدینه،آرش خرم فر،بتول رجائی علیشاهدانی(صنم)،محمد فاضلی نژاد،رویا ادیب (نازبانو)،فاطمه یاراحمدی ،روشنا،شاهزاده خانوم،زهره دهقانی ( شادی)،سید حامد حسینی(حامی)
نقدها و نظرات
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۲:۱۷
 درودبربانوحدیث عزیز شعرزیبایی خواندم درودبرشما 
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۴:۴۶
درود بانوبسیار زیبا و سرشار از احساس بود موفق باشید
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۲۲:۲۴
درود .و صبح که وقت نبود. و دوباره به این صفحه برگشتم. سبکی گیرا، از قلم شما. که در نوع خود متفاوت است . درود بر شما.  دوشنبه ۲۹ آذر ۱۴۰۰ ۲۲:۳۱
درود بر شمازیبا بود و عالی قلمتان نویسا 💯💯💯💯💯💯  چهارشنبه ۱ دی ۱۴۰۰ ۰۴:۲۳
سلام یاراجان  عمرتان باعزّت دلتان شاد یلدا برشما و خانواده ارجمندتان مبارک
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۷:۰۳
درود فضای شعر را آمیزه ای از سورئال و واقعیت دیدم . و دگمه لایک رو به گرمی فشردم . آنچه در شعرهای عاشقانه از دیرباز مشهود است غلو است . چرا که شاعران همه از غلات هستند و نمی توانند انسانی را عادی و طبیعی ببینند و او را تا الوهیت بالا می برند و بعد هم اگر دیدند این الهه باب دندان نبود تندیسش را تکه تکه کرده و از نو به کار پرداختن خدای جدید می افتند . این‌در واقع سرگذشت غلو در ادبیات است که البته استثنا هم دارد . در این شعر هم ردپای غلو بسیار است تا آنجا که معشوق بوی مسیحا گرفته و باید سه مغ بشارتش را به ملت بدهند و معابد هزاران ساله در آغوشش جای می گیرد . در واقع زیبایی شعر نیز از قدیم مرهون اغراق هاست شاعر نگاهی فلسفی هم دارد و البته فلسفه را مزاحم عاطفه می داند تعبیر فنجان فلسفه علاوه بر موسیقایی بودنش به نوعی یادآور پاتق های کافه ای فیلسوفان بود که برای سرنوشت جهان تصمیم می گرفتند و ایده بیرون می دادند . و اینکه فلسفه تلخ است زیرا در پی کشف واقعیت است اما عشق شیرین است زیرا ریشه در خیال دارد . و از طرفی فلسفه علت انزواست اما عشق دلیل غوغا با همه اینها این شعر می توانست فنی تر و خلاصه تر باشد چرا که زوایدی دارد که حذف آنها به شعر آسیب نخواهد زد و این البته خود شاعرست که باید این موارد کوچک را پیدا کند کوچیک شما : سامی
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۲:۰۹
آن هنگام که به تو فکر می کنم در چشم باد های آرام ، پروانه های مهاجر با خلافت شمع دست بیعت می دهند و شهیدان شعر با خورشید! گورستان با آوای نی می رقصد و پروانه های اشتیاق ترانه های تمثیل را به گوش نسیم و نسترن می رسانند. آن هنگام که به تو فکر می کنم هنگامه ی سبزی ست! مگر تو از کدام سبو عشق نوشیده ای که واژه هایت بوی سفال مرا می دهند ؟! از کدام دریچه به غوغای جهان می نگری که کام الکن من از گلستان لب هایت شرم گونه ی سرخ را ربوده است؟! قدم هایم پی پونه های وحشی تن ات نفس نفس می زد بگو دوستم داری! تا در آغوش تو معبد هزار ساله ی خدایان را ( به ) نماز ببرم و رویاهای ریا کارم را به چشمه ی خلوت خلوص در اندازم و به وقت مغرب روزه ی سکوت را با شهد شیرین اعترافت افطار کنم... بگو دوستم داری ! تا بمیرم حتی برای اندکی و رستاخیز را با آواز بوسه های تو دریابم... و تعمید شوم تا معجزه ی میلاد را به گوش روح القدس برسانم! اینک پروانه ای رسته ام از پیله ی جهان با گناهی که پیامبرم می کند با رسالت رستگاری... بگو دوستم داری ! تا با رنجم دوئل کنم و فنجان فلسفه و انزوا ( را ) بشکنم که چای سبز حرف هایت نوشیدنی ست و در پهنه ی جغرافیای آغوش ات به تاریخ هزار ساله ی عشق بیاندیشم... لب تر کن بگو دوستم داری... سلام و با این نقد فکر کنم تا مدتی حداقل بایستی به خلوتی خزیده و به خودم فکر کنم . اول سوالم این است غیر از آن دو حرف که در پرانتز قرارشان دادم ، حشویات شعر کدامند ؟؟ من که ندیدم ، لطفا ادیبی راهنمایم باشد . دوم این شعر در قامت و مدل شعرگفتار بود . و مشخصه ی اصلی شعرگفتار سهولت کلام است و استفاده از عناصر طبیعت و حرف زدن به زبان نوشتاری مردم . که این پارامترها رعایت شده بود . برخلاف مازیار دوست عزیزمان ، مانا این شعر را اولین شعر موفق حدیث عبدلی می داند که ارجاعات برون متنی خسته کننده ای ندارد و شعر گرفتار تکلفات بدهضم گذشته نیست . اکثر قراین رعایت شده و هرچند شاید نیم نگاهی به سبک اینجانب در ناخودآگاه شاعر بوده ، اما تقلیدی ندیدم و شعر دارای تصاویری مستقل است . پروانه های مهاجر با خلافت شمع دست بیعت می دهند و شهیدان شعر با خورشید! ما در طول تاریخ میان خلافت یا شهادت بارها ناچار به انتخاب بوده ایم . اگرچه از برکت وجود او پروانه و شهید هر دو به منبع نور پیوستند . اما نور شمع کجا و خورشید کجا ؟ پس کاربرد کلمه ی خلافت برای تحقیر و تخفیف شمع و آوردن شهید در خط بعد ، موجی از کلیشه های تاریخی را در ذهن مخاطب تداعی می کند که همگان بیش و کم با آن ها آشناییم .. و این کار بسیار هوشمندانه س و برای همین مدعی تناسب و صحت تقارن در این شعرم . گورستان با آوای نی می رقصد ما از نی عموما برداشت هایی داریم که مهمترین آنها رجعت است و میل به بازگشت که در نی نامه ی مولانا نیز حدیث پرخون نی به آنجا می رسد که : هر کو دور ماند از اصل خویش بازجوید روزگار وصل خویش پس شنیدن آواز نی از گورستان نیز می تواند به تفکرات رادیکال مخاطب در مورد نی نقب زده و سبب ساز التذاذ شبه عرفانی گردد مگر تو از کدام سبو عشق نوشیده ای که واژه هایت بوی سفال مرا می دهند ؟! این در واقع فراز واقعی شعر است . که در نهایت و زیرکی شاعرانه مچ دست مطلوبش را می گیرد که انگار مرا بوسیده ای یا مرا بغل کردی . او از سبویی نوشیده که بوی سفال تن شاعر را گرفته . تقابل و تقارن سبو و سفال دقیقا به همین علت درست است که اولا معنای منحنی شعر را ترسیم می کند و این انحنا مجددا به خود شاعر بر می گردد . دوما سفال و سبو هر دو از جنس خاک هستند و علاوه بر همگرایی در ادای کلمات ، یادآور عشق زمینی ست . قدم هایم پی پونه های وحشی تن ات نفس نفس می زد نفس زدن قدمها خود تصویری ست آغشته با تشخیص . اما موضوعی که باید از ورای شعر به آن نگاه کنیم ارتفاع مکان پونه هاست که شاعر برای رسیدن به آن مسیری شیبدار را رو به بالا طی کرده و این خود تفاوت جایگاه شاعر و معشوق را به نحوی فروتنانه بازگو می کند و نیز تلاش و خستگی شاعر را برای رسیدن به او . و رویاهای ریا کارم را به چشمه ی خلوت خلوص در اندازم ( مجددا تقارن خلوص و ریا ) و به وقت مغرب روزه ی سکوت را با شهد شیرین اعترافت افطار کنم... ( و تقارن روزه و افطار و نیز سکوت و اعتراف .. نیز شیرینی اعتراف که یادآور رطب و نبات و بامیه و ... که روزه داران با آن افطار می کنند ) و تعمید شوم تا معجزه ی میلاد را به گوش روح القدس برسانم! هارمونی تعمید و اعجاز و میلاد و روح القدس ، علاوه بر تلمیحی ملایم از رعایت نظایر توسط شاعر خبر می دهد . در قصه ها خوانده ایم که سه مغ از ایران بشارت میلاد مسیح را به مادرش و اهل ناصره می دهند و در ادامه ی کار نیز بحث تاثیر میترا بر مسیحیت است که بحثی طولانی ست . ( و مقاله اش را اگر کسی دوست داشت بیاد پیوی تا در اختیارش بذارم ) اینک پروانه ای رسته ام از پیله ی جهان با گناهی که پیامبرم می کند با رسالت رستگاری... پارادوکس گناه و پیامبر نیز برایم جالب بود و این نوع شگردها شعر را زیباتر و غنی تر می کنند .. و اما کدام گناه هست که شاعر را پیامبر می کند که رسالتش خوشبخت کردن و آزاد نمودن پیروان است ؟ بگو دوستم داری ! تا با رنجم دوئل کنم و فنجان فلسفه و انزوا را بشکنم که چای سبز حرف هایت نوشیدنی ست با توضیحات دوستمان جناب ثنایی با این بند توافق دارم . فقط ایشان از کلمه ی رنج و ارتباط آن با فلسفه غفلت کردند . به قول مرحوم پناهی : فلسفه رنج است . و در پهنه ی جغرافیای آغوش ات به تاریخ هزار ساله ی عشق بیاندیشم... اینجا نیز تقابل جغرافیآ و تاریخ کاملا دقیق و حساب شده به کار رفته و نیز تقابل آغوش و عشق و در مورد غلو که دوستمان اشاره کردند . بله درست است شاعران از راه غلو به تابو می رسند . اما غلو تنها راه میان بر در جهان است که به تشبیه معشوق و عشق می رسد . پس طریق غلو در شعر نکوهیده نیست بلکه ستوده است . و اینکه فرموده بودی شاعران ممکنست تندیس پیشین را بشکنند و به تندیس جدید بپردازند ، پاسختان را در کامنت زیبایتان پای شعر مجید یافتم : زن می رود اما زنانگی می ماند . دقیقا مرد نیز می میرد اما مردانگی می ماند . و ما اگر روزگاری منظور هنر کسی شدیم باید ببینیم او عاشق کدام جوهر است و آن را حفظ کنیم تا بتوانیم همچنانکه زن یا مرد هستیم آن جوهر را نیز حفظ کنیم که اتفاقات تلخ نیفتد و شاعر و هنرمند به بوی آن عنصر سراغ پیکری دیگر نرود . در پایان هم تبریک می گویم به خانم عبدلی و امیدوارم این خط را گم نکند . چرا که در مسیر درستی افتاده و همین جا نیز از دوستان تا اطلاع ثانوی خداحافظی می کنم و چند صباحی به خلوت خود می خزم مانا  سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰ ۱۵:۱۴
با سلام.در بند نخست این اثر،فارغ از هر نکته ای،یک نکته بارز به چشم می آید.شاعر در این بند با وام گرفتن از پروانه و شمع به یک پرداخت معنایی دست زده است.قبل از ورود به پرداخت معنایی بند،به پرداخت معنایی واژه ها می پردازیم:وقتی پروانه با شمع دست بیعت می دهد که خلافت شمع را پذیرفته است.اما پذیرش خلافت شمع در واقع باید به نیستی پروانه بیانجامد.حال آنکه بال و دست یک تناسب معنایی دارند و مرگ پروانه با سوختن بالهایش که ماحصل دست دادن به شمع برای بیعت است رقم می خورد.شاعر نیستی را برای اینگونه مردن مناسب نمی داند و این مردن را مظهر عشق می داند چنانکه واژه شهید را ما در خط بعدی شعر برای این برداشت شاعر از مردن می بینیم.گورستان با آواز نی رقصیدن ترکیب معناییِ زیباییست.این در واقع ناراحتی را از شهید شدن پروانه دور می کند.(من از این خط بسیار خرسند شدم.).این قصه عشق را باید البته راوی داشته باشد.(در اینجا من با واو پیش از پروانه های اشتیاق به شدت مخالفم.)راوی اش هم پرداخت زیبایی را از شاعر به غنیمت گرفته و اشتیاق واژه مناسب و درستی است برای این خط.در نهایت نسیم و نسترن که نیاز به توضیح ندارد.(حال که پرداخت معنایی واژه ها مشاهده شد ،به راحتی پرداخت معنایی بند مشخص می گردد.آغاز و پایان بند بسیار خوب بود.) در بند دوم به دوقسمت تقسیم می شود قسمت نخست آن پرداخت معنایی آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد را در ذهن تداعی می کند.حال آنکه این خاک گل کوزه گران بسیار قدرتمند است.اما تکرار آن در شعر،آنهم در سپید درست نیست.اما شاعر با زیرکی از این معنا بهره برده و توانسته است دست به پرداخت معنایی جدیدی از این خط بدهد.این آنجا مشخص می شود که شاعر برای عشق از آن بهره می برد.این به خوبی نشان می دهد شاعر بی پرداخت اثر را در سایت قرار نداده است.قسمت دوم بند دوم به راحتی مشخص است و به نظر نمی رسد نیاز به واکاوی داشته باشد.البته این قسمت به قدرت قسمت اول نیست.هر چند که این ابداع از خود شاعر بوده است.و من در این قسمت با واژه الکن مخالفم.اما اختلاف این دوقسمت به حدی نیست که از زیبایی اثر بکاهد. بند سوم دیگر شاعر خود را رسوا می کند و دست از مخفی کاری و پرداختهای غیر ساده بر می دارد و آشکارا مقصود خود را بیان می داردحال آنکه تصاویر خوبی دارد و اضافه های توضیحی که لازم به بیانشان نبود(و به وقت مغرب) بند چهارم هم همانطور(مثل بند سوم) حال آنکه تلمیح هم دارد اما در واقع گناه برای پیامبر جایز نیست فارغ از اینکه منظور شاعر از پیامبر (غیر از شخص پیامبرخدا باشد مثلا منظورش کسی که پیام را منتقل می کند.نیز رسالت بعد از آن ،فارغ از رسالت شخص پیامبر خدا باشد)به هر نحو باشد به نظر می رسد جایز نیست چراکه بی شمار ساختار برای شکستن هست و چرا باید به این دست واژه ها،نزدیک شویم.این به معنای تقدس گرایی نیست اما چرا به سمتی نزدیک شویم که طیف وسیعی از مخاطب را در دل خود دارد.و به معنای تایید تقدس هم نیست.منظور چیز دیگریست.باری بند چهار را می توان زیبا کرد اگر بشود تغییرات واژه ای در کلمه گناه یا پیامبر و رسالت ایجاد کرد.خواه این تغییر بار معنایی بند را دچار تغییر کند یا نه. بند پنجم تخیل برانگیز است و شیرین و خواندنی و می توان به راحتی با شاعر همراه شد .نسبت به بند سه و چهار شاعر از قدرت تخیل بیشتری برخوردار بوده و شیرینی این بند هم در ذهن مخاطب،مزه مزه می کند.با اینکه استفاده بیش از اندازه از واژه های ربط،را متناسب با این تخیل نمی بینم.و می شد بسیاری از آنها را ،بی آنکه به اصل کاشته و اصل معنایی و ارتباطی آن لطمه ای وارد کند حذف کرد و کاشته را از لحاظ ساختاری نیز،به اوج رساند. بند ششم تاکیدی است که شاعر دارد و می توان مقصود شاعر را در این بند فهمید با این تفسیر که پایان بند را باز گذاشته است و شاید دوست داشته مخاطب کماکان به تخیل خود در وادی که شاعر آن را فراخوانده ادامه دهد یا بتواند ادامه آن را بسراید. با سپاسمندی
 سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰ ۱۶:۰۹
سلام بر بانو عبدلی سروده سپید زیبایی است نقد مختصری بر آن خواهم داشت امیدوارم جسارت من را ببخشایید آن هنگام که به تو فکر می کنم در چشم باد های آرام ، پروانه های مهاجر با خلافت شمع دست بیعت می دهند و شهیدان شعر با خورشید! گورستان با آوای نی می رقصد و پروانه های اشتیاق ترانه های تمثیل را به گوش نسیم و نسترن می رسانند. ((آن هنگام که به تو فکر می کنم )) اعتقاد دارم این بخش می توانست با کاهش صراحت در بیان به نحو شاعرانه تری بیان می شد و ابتدای شعر قدرت بیشتری پیدا می کرد در چشم باد های آرام ، پروانه های مهاجر با خلافت شمع دست بیعت می دهند و شهیدان شعر با خورشید! به نظرم این بخش قدرت تاویل پذیری بالایی دارد و یک فضای استعاری مناسب برای مخاطب فراهم می کند به نظر من تفسیر مانا هم زیباست اما من تفسیر دیگری از این بخش داشتم به نظر من حضور پروانه ها به دور شمع به نوعی دفاع و حراست از شمع است و به همین دلیل در چشم باد به بیعت مانده است تا باد آن را خاموش نکند برعکس در(( شهیدان شعر با خورشید)) به نظرم ابهام غیر ضروری جای تاویل پذیری را گرفته است و عبارتی زیبا اما در عین حال کمی مبهم داریم که نمی شود تفسیر های دقیقی از آن داشت و البته می دانم این حرف من ممکن است مخالف داشته باشد ازنظر من این که مخاطب به علت ابهام به انواع تعبیرات برسد با این که شاعر به نحوی شعرش را پر از دالان های معنا و تو در تو کند که مخاطب تاویل های بیشتری داشته باشد کاملا متفاوت است و قطعا دومی به مراتب بهتر است و اولی شاید در بسیاری موارد یک ضعف تلقی شود که یا شاعر نتوانسته منظورش را بگوید یا تلاشی ناکام در ایجاد یک فضای تاویل پذیر استعاری داشته است و یا تصادفا چنین کرده است آن هنگام که به تو فکر می کنم هنگامه ی سبزی ست! مگر تو از کدام سبو عشق نوشیده ای که واژه هایت بوی سفال مرا می دهند ؟! از کدام دریچه به غوغای جهان می نگری که کام الکن من از گلستان لب هایت شرم گونه ی سرخ را ربوده است؟! در این بخش واج آرایی به صورت متعادل و طبیعی به شعر زیبایی لفظی بخشیده است و از لحاظ شاعرانگی و خیال انگیزی بسیار خوب است مگر تو از کدام سبو عشق نوشیده ای که واژه هایت بوی سفال مرا می دهند ؟! به زیبایی مقدر بودن یک عشق به شکل شاعرانه توجیه شده است از کدام دریچه به غوغای جهان می نگری که کام الکن من از گلستان لب هایت شرم گونه ی سرخ را ربوده است؟! این قسمت هم زیباست و در شعر دیگری میتوانست نقش خوبی ایفا کند اما اینجا نقشش فقط نقش بر آب کردن یک نقشه و تمهید شاعرانه دیگر است که در ادامه توضیح می دهم قدم هایم پی پونه های وحشی تن ات نفس نفس می زد بگو دوستم داری! تا در آغوش تو معبد هزار ساله ی خدایان را به نماز ببرم و رویاهای ریا کارم را به چشمه ی خلوت خلوص در اندازم و به وقت مغرب روزه ی سکوت را با شهد شیرین اعترافت افطار کنم... این بخش نظرم خوب و زیباست و شاعر بدون نقص این بخش را سروده مانا به فروتنی و ... در این بخش به خوبی اشاره کرده است و اصولا این لحن و بیان یک سنت کهن ادبی در میان شاعران ایرانی بوده و خواهد بود که مشعوق را تقدس دهیم و شما به شکلی نو و زیبا و بدون آن که شبیه لحن شاعران مرد شود به شکل زنانه بیانش کردید بگو دوستم داری ! تا بمیرم حتی برای اندکی و رستاخیز را با آواز بوسه های تو دریابم... و تعمید شوم تا معجزه ی میلاد را به گوش روح القدس برسانم! اینک پروانه ای رسته ام از پیله ی جهان با گناهی که پیامبرم می کند با رسالت رستگاری.. یک شروع بد نباید با بگو دوستم داری شروع میشد وبعد هم و رستاخیز را با آواز بوسه های تو دریابم... که دست خود را نسبت به یکی از عبارات زیبای سروده خود برای مخاطب رو کردید از کدام دریچه به غوغای جهان می نگری که کام الکن من از گلستان لب هایت شرم گونه ی سرخ را ربوده است؟! این بخش هم به همین دلیل اعتقاد دارم باید حدف شود بگو دوستم داری ! تا با رنجم دوئل کنم و فنجان فلسفه و انزوا را بشکنم که چای سبز حرف هایت نوشیدنی ست و در پهنه ی جغرافیای آغوش ات به تاریخ هزار ساله ی عشق بیاندیشم... ازین بخش بگذریم خوب و زیباست و مشکلی ندارد اما لب تر کن بگو دوستم داری... اصل شعر همینجاست ایهام خوبی دارد لب تر کن هم کنایه است که در واقع میگویید ابراز عشق طرف مقابل را هم یک امر و دستور می دانید و به عاشق بودن معشوق هم جایگاه بلندی دادید از طرفی مخاطب بین این که لب تر کن کنایه از صحبت کردن است یا یک بوسه ابدار رفت و آمد میکند و از این ایهام تناسب لذت می برد اما ... اما اگر این عبارات حذف شوند و مخاطب را به یکی از طرفین ایهام هدایت نکنید از کدام دریچه به غوغای جهان می نگری که کام الکن من از گلستان لب هایت شرم گونه ی سرخ را ربوده است؟! بگو دوستم داری ! تا بمیرم حتی برای اندکی و رستاخیز را با آواز بوسه های تو دریابم... هدایت شما فقط به معنی بستن ورودی راه های دیگر تاویل و تفسیر شعر خودتان است و مخاطب یشتر به سمت بوسه می رود و این یعنی محدود شدن گستره شعر درکل شعری با پایه های محکم و زیبا اما با چند ایراد فنی مهندسی قابل رفع است تا شعری بی نقص تر از شما بخوانیم  جمعه ۲۶ آذر ۱۴۰۰ ۲۰:۲۵
درودر بر شما
 جمعه ۲۶ آذر ۱۴۰۰ ۲۱:۳۸
هزاران درود بر شاعره‌ی گرامی بابت این سروده‌ی دلنشین و غنی از پرواز. احسنت
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۵:۰۰
درود بر شما شاعر گرامیبسیار زیبا و تبدار سرودید👏👏👏👏👏🌺🌺🌺🌺  يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۵:۰۵
با سلام و عرض احترام بزرگواربسیار زیبا بود درود بیکران برشما
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۷:۱۸
سلام و عرض ادبزیبا بود و با احساس درود بر شما اما اگر اشعار قبلی تان مخصوصا شعر اخیرتان را کنار این نوشته تان بگذارم اصلا این شعر راضی کننده نبود چند سطر تشبیه عاشقانه که میتونست تا ابد ادامه پیدا کنه انتظار از قلم شما بیشتر است بار عرض پوزش
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۷:۳۲
درود هازیبا و دلنشبن بود پاینده باشید
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۷:۵۸
سلام و درود :و و شعر و بانو عبدلی و مهر لبریز و هنگامه ی سبزست مگر تو از کدام سبو عشق نو شیدی که واژه هایت بوی سفال مرا می دهد از کدام دریچه به غوغا ی جان می نگری به کام الکن من از گلستان لب مایت  يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۸:۳۴
درود ب شما شاعر ارجمند وگرامی بانو عبدلی.یارابسیار بسیار عالی و زیباو بانشات و جالب بود
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۰۸:۳۸
سلامسروده زیبا و شیوایی است درودتان بانو عبدلی ادیب عزیز و گرامی
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۷:۱۷
سلام و احترام مهربانو یاراسواد و احساس واژه هایتان در این شعر هنرمندانه نقش آفرینی می کند درود بر قلمتان
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۱۹
درود بانو جان تارای نازنینمبگو دوستم داری ! تا بمیرم حتی برای اندکی و رستاخیز را با آواز بوسه های تو دریابم... و تعمید شوم تا معجزه ی میلاد را به گوش روح القدس برسانم! احسنت به قلم زیبایت يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۲۵
💐💐💐💐💐💐💐💐💐 💐💐💐 💐💐
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۵۶
سلامبانوی گرامی شعرزیبایی ست ....
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۲۰:۳۵
سلام برخی گذشته ها را دوست دارند و برخی اخیر را من که توفیق خواندن دو اثرتان را داشتم هردو زیبا بود کلا آثار جدیدی که مرا سرگشته نکنند و بتوانم به وسع خویش چیزی برداشت کنم را دوست دارم راجع به اثر هم بزرگان سخن ها گفتند و فیض بردیم ولی من هنوز تشنه ام نکته ای بگویید که در مسیر ادبی مرا رهنما باشد چه کنم در ادبیات موفق باشم موفق باشید
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۲۰:۴۶
سپاس فراوان سر کار خانم عبدلی ادیب فرزانه و گرانقدربسیار شیوا وسرشار از احساس قلمتان ماندگار در پناه حق ایام بکام 🌷🌷🌷  يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۲۱:۲۹
درود بانو زیبا سرودید صدها آفرین برایتان
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۲۲:۰۱
سلام و احترام به بانوی زرین قلم، خواندن این اثر لطیف و ظریف بسیار لذت بخش بود،ماندگار باشید🌹🌹🌹🌹
 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۲۳:۵۴
.سلام خواهر شاعر و استادم جاذبۀ واژه هایتان شگفت آوره. شعرتان به بیش از چند بار خواندن می ارزه.
 دوشنبه ۲۹ آذر ۱۴۰۰ ۱۶:۵۷
درود و هزاران درود بر شما و این سروده پر محتوا  دوشنبه ۲۹ آذر ۱۴۰۰ ۱۷:۵۳
درودتان زیبا بود
 دوشنبه ۲۹ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۱۲
عزیزِ نازنینم،سروده ات به دل و جانم نشستقلمت نویسا عزیزم👏👏👏⚘⚘⚘ سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰ ۰۰:۲۴
عرض ادبعاااااااااااااااااالی بود احسنت بر شما لذت بردم 🌷🌷🌷🌷  سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰ ۰۷:۴۶
سلام و درود بانو عالی است سربلند و پاینده باشید  سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰ ۱۳:۲۶
به تو که می اندیشم پروانه های سرگردان احساسم در ازدحام امواج به هم ریخته ذهنم در زیر جلجت های خشک حسادت را زیر سوال میبرند به راستی تو صلت کدام قصیده‌ای ای غزل به تو که فکر میکنم لبریز از صدای وحشت پروانه‌ای که او را در میان ورقها ی کهنه دفتری مصلوب کردند بغض میکنم سرد است و بادهای وحشی خطوط مرا قطع میکنند شاید پرنده بود که نالید میان افکارم و یک صدا که از پشت پرچینهای معبدی قدیمی فریاد میزند همچنان دستانت را دوست دارم زیبا و همین  سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰ ۱۵:۵۹
درودها حدیث عزیزم بسیار زیبا و همیشه از عشق بسرایی و شادی و شور واژه برقصانند بر قلمت . لحظه هات مملواز حضور جاودان عشق نازنینم
 پنجشنبه ۲ دی ۱۴۰۰ ۲۰:۰۷
قلم و اثرتان ماندگارپاینده باشید 🍃🌺  جمعه ۳ دی ۱۴۰۰ ۱۵:۵۲
درود بیکران بر شما باد استاد گران مهر بانو عبدلی بی اندازه و بیکران زیباست لذت بردم دل و دست مریزاد .
 دوشنبه ۲۷ دی ۱۴۰۰ ۱۶:۲۱
درود به خواهرم حدیث عبدلی سپیدی زیبا با همان سبک همیشگی نبض قلمت سبز
شنبه ۲۰ فروردين ۱۴۰۱ ۲۱:۲۸
سلام .ودرود مجددبسیار عالی بود شاد باشید انشاالله
 چهارشنبه ۲۱ ارديبهشت ۱۴۰۱ ۰۳:۱۲
بگو دوستم داری !تا با رنجم دوئل کنم درود به شما سرکار خانم عبدلی برقرار باشید
 چهارشنبه ۷ دی ۱۴۰۱ ۲۱:۳۷
سلام بانو عبدلیدرودها بر شما بسیار زیبا و دلپسند...👌👌👌 لذتی بی نهایت بردم از ساز قلمتان...💐💐💐  يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۱:۱۵
تا در آغوش تومعبد هزار ساله ی خدایان را به نماز ببرم عالی نوشتید مجذوب کننده اس 💫💫 يکشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۰ ۱۱:۲۰
با سلام خدمت شاعر جوانحظ کردم از خواندن این شعر موزون هیچ جایی تَرَک نداشت ابیات شعر واژه های ژن دار از نو با شکل های دندانه دار شعر باید در دهان بغلتد، تا کش بیایید تا آخرش این شعر سهمی از دنیای یک زن است در این شعر هیچ تفریقی نمیبینم شعرتان مانا پنجشنبه ۲ دی ۱۴۰۰ ۱۰:۲۷
با درود و احترام بسیار زیبا و دلنشین سرشار از مهر و احساس رقص قلمتان مانا
دوشنبه ۲۷ دی ۱۴۰۰ ۱۷:۳۲
شاد و سلامت باشیددرود بر شما
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعرهکاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
|||||||||||
شاعر درخواست نقد دارد
ارسال پیام خصوصی
علی نظری سرمازه
شاهزاده خانوم
آرش حاتمی (تکروٍ تنها)
سیده نسترن طالب زاده
محمد منصوری بروجنی 
مرتضی میرزادوست 
مسعود مدهوش( یامور) 
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
همش سوال می پرستد.
با اجازه فقط مینویسم .
درود و زیبا بود.
موفق باشید.