غربت

غربتی ساخته ام در دلِ خویش
سینه ام بی تو پریش است پریش
برزخی ساخته ام زین غربت
آتشش از شررِ دوزخ بیش

ما کجا یارِ دل آزرده کجا؟
قامتِ خسته ی تا خورده کجا؟
آنکه مغلوبِ فراموشی نیست
و مرا یاد نیاوُرده کجا؟

گر نجوشی به سرم هوشی نیست
میلِ من آنچه تو میکوشی نیست
ماهِ غم بر سر و گویم با خویش
به غم آویز، که آغوشی نیست

غربتی ساخته ام در وطنت
که در آن نیست دگر عطرِ تنت
کاش این تُنگ ِ لبالب دوری
بشکند با رخِ بنیان شکنت

کی رسد نقطه ی عطفی مارا؟
مشترک بستر و سقفی ما را
کندن از غربتِ دلتنگی ها
تا سحر لذت و حرفی مارا