مادرم که مرد؟

چندشعراز:خالدبایزیدی(دلیر)

تقدیم به:باقرصادقی که درآستانه بهار

درسوگ مادرنشست.وشکوفه های بهاری اش به زردی گرائید....

«مادرم که مرد»

مادرم که مردخاطرات من را

باخودبرد

وخاطرات خودرانیز

به امانت به من سپرد

..............................................................................

«هرگز»

مادرم که مرد

به حجم آسمان بهاری گریستم

مادری آمدوگفت:

فرزندم!هروقت مادری میمیرد

بدان که دیگرهرگزنمی میرد؟!؟!

..................................................................

«کوچ»

مادرم!

کوچ کرده اند

اما شماره تلفن اش

هنوزعوض نشده است

هروقت که زنگ می زنم:

سپیدی صدایش

درتمام گوشی تلفن ام می پیچد؟!؟!

..........................................................................

توکه رفتی

شب تاسپیده دم

زیرباران اشکهایم

خوابیدم!

ناگاه توآمدی وگفتی:

دیشب تاسپیده دم

خواب تورا

زیرکرور.کرورباران دیدم

................................................................

چگونه آّبی نگاهت را

فراموش کنم

گاه که تمام پرندگان

درآبی آسمان نگاهت

پروازرا

به خاطرمی سپردند

......................................................

«فراق»

راستی مادر

آئینه نیز

درفراق ات

پیرشده است !؟