اعجاز

سلام بر دوست عزیز ،جنوبی خونگرم ساکن اصفهان🌺🌺
خوشحالم که بلندیهای اخیر را پشت سر گذاشتی و دوباره در زمین هموار ِ آرامش قدم میزنی.
غزل امروزت زیبا بود و نکاتی هم که دیگر دوستان گفتند قابل تامل.
با یک مقدمه میرسم به شعر شما.
به مرور زمان تعریفی ساده و کوتاه اما به گمانم جامع در مورد زیبایی توسط فلاسفه و اندیشمندان این حوزه ارائه شده که بسیار ناب است.
"زیبایی یعنی وجود بیشترین هماهنگی در جزئیات "
افلاطون زیبایی را هماهنگی اجزا با کل میدانست ،همچنین اعتقاد داشت چیزی که او زیبایی هندسی مینامید و " لوکوربوزیه" آنرا زیبایی مهندسی مینامید مطلق است.
اگر مطلق را ،تام و تمام و کامل معنی کنیم.
پس میتوان نتیجه گرفت که خلق مهندسی شده و تابع اصول زیبایی که همان هماهنگی فرضش میکنیم بی شک زیبا خواهد شد.
بیرکهوف نیز معتقد بود چیزی زیباست که با کمترین علامات ممکن بیشترین نظم ممکن را عرضه کند.
با این فرض هم نتیجه میگیرم که زیبا خلق کردن لزوما نیازی به دست و پا زدن های عجیب و غریب ندارد.
نقل قولهایی که کردم منابعش در اینترنت به وفور موجود است. دوستانی که خواهان اطلاعات بیشترند مطمئنا آنرا خواهند یافت.
وقتی این تعاریف را میبینیم ، دقیق تر متوجه میشویم چرا شعر کلاسیک فارس و عرب و مشابه آنها
وزن دارد، قافیه و ردیف دارد، آرایه دارد
در می یابیم چرا واج آرایی گوش نواز است
چرا ریتم،وزن و آهنگ بی آنکه تلاش کنیم ،دلنشین است.
چرا کلام ِ ختم به قافیه روح نواز میشود
و....
البته بنده در حوزه ی شعر کلاسیک صحبت میکنم و امیدوارم نو سرایان در نظر بگیرند که تمرکز من در این حوزه است که وارد سبکهایی مانند نیمایی،سپید و موج نو و کوتاه و.... نشدم.
در نگاه من شعر شما زیباست.چه به استناد نظریات افلاطون،چه لوکوبورزیه،چه بیرکهوف چه تعاریف دیگر.
ولی سوال یک میلیون دلاری این است!!
آیا زیبایی قابل ارتقا نیز هست؟
مطمئنم که شمائی که سوال را خواندید جواب دادید: مسلما قابل ارتقاست.
با همین پیش فرض ،بنده ویرایش شعر را امری مقدس میدانم و اثر بخش.
با بیتی زیبا فتح باب کردید.هیچ بحثی در آن ندارم.زیباست و تمام.
بیت دوم اما دارای نکات قابل توجه زیادیست که دیگر دوستان نیز اشاره کردند. معمولا پا توان رفتن ندارد یا توان ماندن. زانوها معمولا در رفتن یا ماندن در متن و شعر به کار گرفته نمیشوند.بیشترین کاربرد زانو در چهل سالگی به بعد است آنهم در مطب پزشکان! در شعر اما معمولا زانو مکانیست برای نشستن یار!!
مصرع دومش نیز اندکی روانی بیت اول را ندارد و احتمالا جای ارتقا دارد.

تاب ِ رفتن نیست دیگر، نازنین جامانده ام
دستهایم را بگیر و تا افق پرواز کن
تمامی صحبتهای چند خط بالا را با بیتی که آوردم صرفا خواستم تشریح کنم و مثال بزنم.وگر نه این جسارت هیچ توجیه دیگری ندارد دوست عزیز🙏🙏
در مصرع ششم ایراد ِ بنی اسرائیلیه بنده این است که " چه" روانی و خوشخوانی ِ وزن را کمتر کرده!
بیت چهارم بسیار زیباست🌺👏👏👏
در مورد بیت پنجم نیز دوستان نکته را یاداور شده اند.
درود بر تو دوست گرامی
امروز این دومین نظر با رنگ سبز است و امیدوارم مدیر گرامی ویراستاری عفو بفرمایند🙏