عشق

درود بانو وفایی‌راد گرامی

شعرتان بسیار زیباست و احساس نهفته در آن را می‌پسندم.
فقط برای هم‌فکری عرض می‌کنم:
در مصراع:
بیقرار همسایه‌ی سوسن شود
کلمه‌ی (بیقرار) یک هجای کوتاه اضافه دارد؛ توضیح این‌که:
هجای (رار) در کلمه‌ی (بیقرار) هجای کشیده است که شما آن را هجای بلند لحاظ کرده‌اید و با توجه به وزنش شعرتان (فاعلاتن فاعلاتن فاعلن) کمی از وزن خارج است.

در مصراعِ تلمیحیِ زیر نیز:
فی المثل فرهاد او کوکن شود
اگر واژه‌ی (کوکن) را کامل بخوانیم: (کوه‌کن)
با توجه به این‌که (کوه) یک هجای کشیده است، یک هجای کوتاه اضافه می‌آید که شما برای رهایی از این موضوع، (کوه) را مخفف نموده‌اید و (ه) را از انتهای آن حذف کرده‌اید؛ در حالی‌که این (ه) در واژه‌ی (کوه) های غیرملفوظ نیست و در خوانش امروزی زبان معیار، به راحتی تلفظ می‌شود. البته اگر های غیرملفوظ هم بود، به صورت کسره تلفظ می‌شد و حذف نمی‌شد.
امروزه وقتی (کو) می‌گوییم، بیشتر مد نظرمان این موارد هست: ۱_ ضمیر پرسشی. ۲_ مخففِ که او. ۳_ مخفف کوی= کوچه؛ برزن.

ضمنا واژه‌ی (کوکن) هم داریم که به معنای جغد است و شاید آن واژه در اصل (کوه‌کن) بوده است. نمی‌دانم.
باید بیشتر تحقیق کنم.


نکته‌:
چند مثال برای های ملفوظ: کوه؛ ماه؛ راه؛ چاه.
چند مثال برای های غیرملفوظ (های بیان حرکت): هفته، فرشته، دیده؛ گفته.


پایدار باشید