غزل شماره ۴۱

من را فرار، مرهم ِ این حال ِ زار ،نیست
این حال ِ زار، راه ِ علاجش فرار، نیست!

ای یار ِ بی وفا دل ِ تنگم چه می شود؟
این راه ِ بی هدف که دگر راهکار نیست

بی جرم و محکمه بکِشاندی دلم به دار
دردم رهایی از غم ِ این کهنه دار نیست

دردیست بر دلم که در آن ورطه ی غریب
حتی ز من به خاک ِ دلت کاردار، نیست

اکنون خودت بگو چه بخوانم به گوش ِ دل؟
چون نغمه های حافظه ام پرشمار نیست

لطفت غزل کُنم و بخوانم به گوش ِ او
خوانَد به گوش ِ من غزلت جز شعار نیست

روحم به تارِ نازک ِ تن زخمه میزند
در کنج ِ این قفس به روانم قرار نیست

از سردی ِ نگاه ِ تو برفی نشسته باز
بر بام ِ دیده ام که دگر میل ِ یار نیست

هیزم بیاورید که آتش کشم جهان
مُردم ز سوز ِ باد ِ زمستان ،بهار نیست

این بی تخلّصی و نداری و بی کسی
یک عمر با من است و مرا غمگسار نیست

دیگر کِشم هوار که من" بی تخلصم"!
در کوی شعر ِ من اثری از نگار نیست

آری نگار ِ من تو پراندی زکوی خویش
این مرغ ِ منتظر و دگر انتظار نیست

این غزل را تقدیم بزرگواران میکنم
و به خصوص تقدیم جناب رضوی عزیز
که در شعر قبلی با یک تقدیمی ِ زیبا بنده را
شرمنده ی خود کردند 🌺🙏🌺

کاردار: وکیل،سفیر،وزیر🙏