ترانه ..پیرمرد برفی

پیر مرد چشاشو واکرد دید وقت عشق و عاشقی رسید

نمازش رو میخونه آخه ..دیر شده رنگ شب پریده

دونه سفید برف از تو خونه دیده می شود

اشگ شوق میشینه روی چشماش..میگه وقت رفتنه

پاروشو از یه گوشه بر میداره..مثل دوش فنگ جونی

سرشو بالا میگیره که هنوز پیر نشدم مثل لبخند خزونی

میزنه به کوچه های شهر بد. شهر تباهی. شهر گمراهی

داد میزنه آی برفیه آی برفیه .میشه محتاج نگاهی

تا غروب هیچ کسی پیدا نمیشه .با حسرت میکنه به نان نگاهی

خنده تلخی روی لبهاش می شینه حتی تواعماق وجودش

توی فکرش حساباشو جور میکرد سفته .اجاره نون خالی

کار نکرده بود واسه شب دوتا نون بگیره آره نون بگیره

پیر مرد روی رفتن به خونرو نداشت  دست و پاش یخ زده بود

آخر قصرو میخوای بخونم رفته گر صبح خروس خون توی جوب

چاروش به پارو گیر میکرد..جاروش به پارو گیر میکرد