من دلم روشن است

مکتب ادبی نورگرایی
شعر پیشرو
گونه ی سه گلشن

(آغاز گر:) 
"ای ستم ها! شما نمی مانید
بیش کم ها! شما نمی مانید"

(پیکره:)
می رَوید و  ترانه می آید
نور ایمان به خانه می آید

می رَوید و  غزل نمی خندید
گلشن خوش بهانه   می آید

ای کلانشهر قهر با گل سیب
-که اسیری به تازیانه ی باد-
چیستی پس تو؟! 
رونوشتی میلیونی از قوطی کبریت؟! 

آی مهواره ی کلاغ سرشت! 
- که در آسمان هم هستی - 
چیستی پس تو؟! زاده ی ابلیس؟! 

آی خیل ماشین ها! 
های اسبان آسیاب فریب! 
در بیابان شهر دایره ای
آسیب - آسیب 
تا کدامین کمال می رانید؟! 

گرچه خیلی زیاد هم باشید
آی بسیار های کم مقدار! 
بعد از این، آن یگانه می آید

گفته خورشید پشت ابر به کوه
در سپیده دم تغزل شان:
صدهزاران ترانه می آید

در حقیقت، فسانه ها، حق اند
همه اسطوره می شویم به عشق
- اگر اهلش باشیم - 
در حقیقت، فسانه می آید

(پایانبخش:) 
"من دلم روشن است‌‌؛ می بینید."

مکتب ادبی نورگرایی 
در نورگرایی، جامعه ی پسامدرن امروز در کنار جنبه های مثبت سنت و با نگاهی معنوی و امیدوارانه و در عین حال، واقعی (و البته با آرایه پردازی های جهان ادب و هنر) به تصویر کشیده می شود. 
اصول توحیدی، خانواده، میهن، اخلاق،
جلوه های طبیعت، جلوه های مثبت، سازنده و غیر خرافی سنت، نوستالژی با تأکید بر پاسداری از ارزش های کهن و بازسازی آنها بصورت  پیشرو و هماهنگ با دنیای امروز (بجای افسوس خوردن های بی فایده) و مواردی از این قبیل،  مفاهیم مکتب نورگرایی را تشکیل می دهند و همه ی آنها - با شدت و ضعف هایشان - جلوه هایی بهره مند از نور خداوند یکتا دانسته می شوند
(الله نور السموات و الارض). 

سه گلشن:
گونه ای آمیخته از شعر سنتی و نو،
با سه بخش آغازگر، پیکره و پایانبخش
(که گاهی بخش نخست یا پایانی آن حذف می شود) 
با انعطاف پذیری زیاد در هریک از این سه بخش و در قافیه و وزن و....
سه گلشن، همانند سه گانی، سروش،
شعرسبز یا چندآهنگ و شعر تک،
گونه ای از شعر پیشرو است.