دلتنگی

سالهاست درکوچه پس کوچه های قلم سرگردانم 
گاه ازرنگین کمان برگهای کوچه ترسیدم
و گاهی به صدای نبض زندگی میان هیاهوی کودکی خندیدم
آهنگ عصر کوچه های بی خواب 
و غروب های سرد و غریب خیابان مرا در پوست کودکی ام بی تاب کرده است.
 دوباره ...
تا تمام کوچه را در جستجوی بهار بو کنم 
و با هایهای شکوفه در آغوش گلدان ببارم..
گاه میخواهم روی سکوی شبکوب زده ی دکانی بنشینم،
الفبای زندگی را با زبانی سرخ نقاشی کنم
واژه های تلخ را با یک  قند لبخندشیرین کنم و
پنجره را به وهم درختان 
 دعوت کنم تا سبز ببیند 
تا
شاپرک بداند پیله ی تنم گنجایش اینهمه دلتنگی را ندارد..
این روزها
دردها اندازه ی تنم نیست دلم را میزنند..

فاطمه سلطانی اردیبهشت ۹۸