کاغذ باطل

لااقل صحبت یک مرگ دل انگیزی بود.....


درودبرشما شعربسیارزیبایی بود

زیباشروع کرده بودید وارتباط عمودی وافقی ومعنایی بیتها درست بود وخیلی هم خوب به پایان رساندینش
شاعرابتدااز دردورنج این زمانه شکایت می کنه وخیلی رندانه دربعضی جاها زبان به اعتراض میگشاید البته بازبانی لطیف وشاعرانه وبه دوراز خشونت که عامل موفقیت ودلنشینی این شعرهم همینه...
ودرپایان هم آرزوی بهترشدن این روزها را دارد وخیلی زیبا حتی عاشقانه اش هم کرد....
ولذت مخاطب رادوچندان والبته هنوزهم برخی بیتها جای بهترشدن داشت اما درکل موفق بود شاعر


چهارپاره‌ یا چارپاره‌ یا دوبیتی پیوسته، یکی از قالب‌های شعر فارسی است. این قالب در شعر کلاسیک فارسی تازه است و پس از مشروطیت در ایران رواج یافته‌است. چهارپاره از دوبیتی‌هایی با معنای منسجم تشکیل شده‌است، با این تفاوت که، برخلاف دوبیتی کافی است که مصرع‌های زوج هر بند دوبیتی هم‌قافیه باشند چهارپاره فرمهای قافیه بندی متنوع دیگری هم دارد.
چهارپاره ی قشنگی بود والبته
جسارتم راببخشید شاعرعزیز
موفق باشید مثل همیشه

سلام مجدد خدمت سلمان خان مولایی عزیز
از آنجا که خدارا شکر شما از جمله آگاهین این سایت هستید که بحث را صرفا واکاوی موقعیت برای رسیدن به واقعیت میدانند و از طولانی شدنش رنجیده نمیشوند ،پس من نیز به خودم جرات میدهم و پا را از بحث اینجا پس نمیکشم🙏🙏🙏
۱.چرا میگویید آفریدن تصویر نو نیاز به فکر ندارد؟
پس تصاویر همواره( در کجای شاعر) در حال نو شدن هستند؟ غیر از این که در فکر شاعر؟ در اندیشه ی شاعر؟
آری شاعر هم انسان عصر حاضر است و روزانه با هزاران تصویر و هزاران داده ی علمی،حسی،معنایی،فلسفی و .... احتمالا( با تاکید احتمالا) جدید روبروست.منتها محل پردازش این داده ها کجاست؟
بنده هم با شما صد در صد موافقم که نقطه ی جوشش ِ شعر ناخوداگاه شاعر است نه خودآگاهش،ولی پرداخت شعر در خودآگاه شاعر صورت میگیرد . و گمانم این محل اختلاف من با شما باشد که قبلا هم در موردش به اختلاف نظر رسیده ایم.و بنده به جد معتقدم بر خلاف شما ناخوداگاه شاعر تماما انباشته از تصاویر تکراری ِ یادگار از گذشته و حالیست که آنهم از گذشته اقتباس شده،در حالی که برای آفریدن تصویر نو شدیدا به خودآگاه و فکر و تامل نیاز است.
متوجهم که برخی شاعران احتمالا اینجا ادعا کنند که شعری که واو به واو آن توسط عقل دچار تغییر و تحول شود و از جوشش اولیه ی ناخوداگاه دور شود ارزش معنوی کمی دارد و بیشتر به شعر سازی میمیاند تا شاعری.ولی باید عرض کنم بنده هم به جد معتقدم ورود عقل به شعر و خودآگاه به شعر ،قطعا به نو شدن نحوه بیان و خرق عادت منجر خواهد شد.بماند که معتقدم آنچه در ناخوداگاه ما شاعران هم نشسته از هر که و هر کجا و هر بزرگی هم که باشد نیاز به پالایش دارد .
۲.میفرمایید مخاطب که خود دارد سیاهی را میبیند پس چه نیازی به بازنمایی دارد؟
شما یک شعر نمونه بیاورید که آنچه شاعرش گفته را قبلا مخاطب ندیده است .شاعر وظیفه اش کشف موضوع نیست که موضوع جدیدی برای کشف نیست( نوع بیان جدید کشف نشده بسیار است ولی موضوع کشف نشده نداریم).وظیفه ی نهایی و متعالی شاعر بیان موضوع به زبان شعر است و در نهایت کشف و خلق بیانی جدید.حال برخی کمتر شاعرانه میگویند و برخی بیشتر.
مورد بعدی ،فرمودید اگر راه حل از نگاه شاعر مرگ است/ باید/مرگ را به دریچه ای پر از خورشید مانند کند.
چه بایدی وجود دارد؟!
میتوانیم به شاعر توصیه کنیم که بهتر بنظر میرسد اینگونه باشد ولی نمیتوانیم بگوییم /باید/ اینگونه باشد،که این باید خود به اسارت گرفتن ذهن آزادی خواه ِ شاعر است.
۳.تصویر یونیک و منحصر به فرد اتفاقا اتفاقی شاق و خارق العاده و هدفی بسیار بلند برای هر شاعریست،حتی توانا ترینشان.که در هر قرنی چند شاعر نامدار ظهور کرد( به تعداد انگشتان یک دست رسید؟) و در هر قرنی چند شاعر متولد شد؟
که به گفته ی رئیس نمایشگاه کتاب (۱۰ هزار شاعر زنده) در کشور وجود دارند که کتاب منتشر کرده اند! بماند چند هزار شاعر وجود دارد که اثری منتشر شده ندارند.
بند چهارم فرمایشتان را پیرو بحث بند سوم جمع بندی میکنم که دلیلش همان مبحث بند سوم است و اما برای بند پنجم
چه میتوانم بگویم به جز سپاس فراوان
چه میتوانم بگویم به جز اینکه سلمانی در سایت شعر ناب داریم که بزرگ اندیش است،بزرگ طبع است و اندیشه هایش را با هر که طالب باشد به اشتراک میگذارد
درود بر شما عزیز گرامی و ایمان عزیز که هر دو شاعر صفحه هایی آتشین دارند🌺🌺🌺

درود جناب راجی 💗🌷
چشم بستیم ولی منظره ی غم را خیر
درد خوردیم ولی مزه ی مرهم را خیر
گوش دادیم به هر یاوه و لاطائل و پوچ
کرده باور همه را قصه ی آدم را خیر
به به و صد آفرین
ایمان جان بنده نه خودم رو شاعر میدونم و نه نقاد، صرفا بفرموده خود شما و البته درصورتی که جسارت به سایر دوستان اهل قلم نباشه درباره شعر زیبایی که قبلا از شما مطالعه کردم نظر شخصیم رو ارائه میدم
دوستان ظاهرا بخاطر تکرار ساختار قوافی تا انتهای شعر به این نتیجه رسیده بودند که ( ه ) جزئی از ردیف است و بنابراین با مشاهده کلمه ( عقیده ) به شعر شما خرده گرفته بودند، در صورتی که به نظر حقیر کلمه ( عقیده ) اتفاقا قافیه هارو قوی تر کرده، ساختار قافیه های دیگه به گونه ایست که اگر بحث جداکردن ( ه ) پیش بیاد، پس ( ید ) رو هم باید جدا کنیم، در اینصورت ( گز، رس ، خَر ، بُر ، خم ، کِش، دَر ، تن ) هم نمیتونن قافیه باشند در صورتی که در آثار پیشینیان هم همین ساختاری که شما استفاده کردید وجود داره که قافیه هایی ضعیف ولی غیر اشتباه است ولی عقیده ، ندیده، شنیده، دیده باعث قوی شدن قافیه ی شعرتون شده
من عذر میخوام 🙏🌷

سلام

و

با شعری طرف هستیم که همه چیزش درست و دقیق در سر جای خود قرار دارد و از همه ی جوانب حساب شده است ؛ وزن شعر و قوافی ، واژه ها ، تصاویر و هر آن چه که برای کمال یک شعر لازم است در این اثر وجود دارد و به قولی اسباب بزرگی همه آماده ، اما شعر به هیچ نحو به قدرت مندی آثار پیشین شاعرش نبوده بلکه به میزان قابل مشاهده ای از آن اشعار ‍ضعیف تر است ولی این ضعف هنگام خواندن شعر رخ نمی نماید ، پس چگونه است که منتقد نسبت ضعف به شعر می دهد ؟
در پاسخ به این سوال می شود این چنین گفت که اگر نگرشی عمیق تر و جزیی نگر به شعر داشته باشیم به این پی می بریم که تمامی تصاویر ارائه شده از سوی شاعر تکراری هستند و بارها در آثار دیگران به جلوه های متفاوت به کار رفته اند ، علاوه بر این گزینش واژگان نیز دارای ایراد است بدان معنی که شاعر واژگانی را که برای چنین صحنه آرایی مناسب هستند را بر اساس هنجارهای ادبی بر می گزیند و به دلیل محتوای شعر حتی توان ایجاد تنوع در شعر را ندارد و ساختار اثر با محتوای آن کاملا هماهنگ است ولی این هماهنگی به معنای داشتن امتیاز تلقی نمی شود چرا که محتوا ی شعر به میزان کافی خواننده را در غم و یأس فرو می برد پس لااقل شاعر می توانست با نوآوری در ساختار توجه خواننده را به سمت دیگری معطوف دارد شعریت اثر افزون تر گردد و این درست اتفاقی ست که در پاره ی ؛
... کاش در آن طرف پنجره ها چیزی بود
عکسی از خاطره ی وسوسه آمیزی بود
چاره ای داشت که از غصه رها میگشتیم
لااقل صحبت یک مرگ دل انگیزی بود ...
می افتد و بر خلاف سایر بندهای شعر تصویری نو همراه با یادآوری های به اندازه آفریده می شود اگر چه در همین بند نیز مصراع سوم از قاعده ی کلی شعر تبعیت می کند ولی سه مصراع دیگر به اندازه قوی هستند که ضعف آن یکی را بر دوش کشند و پنهان سازند .
از نظر نگارنده مورد دیگری که به شعر آسیب زده است نگاه بسیار تلخ و سیاهی ست که در سراسر شعر جاری ست و تا انتها نیز دست از سر مخاطب بی نوا بر نمی دارد و این در حالی ست که اتفاق شعر آن زمانی روی خواهد داد که در نتیجه ی حاصل از یک نگاه عادی و روزمره که هر کسی می تواند داشته باشد ، تغییری شگفت انگیز و هنرمندانه روی دهد به شکلی که خواننده از دیدن مجدد این تصویر این بار از دریچه ی نگاه شاعر دچار حیرت شود ، حال اگر با این فرض به این شعر نگاه کنیم درصد واژه ها ، ترکیبات و مصاریعی که بر این قاعده استوارند چندان زیاد نخواهد بود و در بند فوق می توان از آن سراغی جست .
اما در خصوص تلخی و سیاهی اگر چه بسیار با واقعیت نیز مطابقت داشته باشد ولی تکرار آن و بازآفرینی اش چندان لطفی ندارد و نمی تواند نگاه مخاطب را جلب کرده او را تا آخر شعر در جای اش میخکوب کند و پس از خواندن نیز در فکر فرو برد ، نکته جالب دیگر در این میان آن است که شاعر پس از بازآفرینی تلخی ها حال چه پیشنهادی برای داشتن حال بهتر داده است ؟؟
این اتفاق نیز در سوق دادن یک متن به سمت شعر تاثیری به سزا دارد چرا که پیشنهاد شاعر اصولاً بر اساس منطق و قوانین علمی نیست بلکه در امتداد همان نگاه دیگرگونی است که در مرحله ی پیشین رخ داده بود و بر آفریدن مطلوبی در نگاه خواننده تاکید دارد که ما به ازای وضعیت موجود است و این مطلوب با تحت تاثیر قرار دادن احساسات خواننده به سبب داشتن شگفتی و عبور از هنجارهای مرسوم در خویش ، موفق به همراه کردن او با خود می شود .
حرف آخرم اما آن است که عادت به خواندن بهترین ها از قلم ایمان نجیب ، بی تردید منتهی به انتظارات خواننده خواهد شد از شاعری که توانایی خویش را نشان داده است و هنگامی که سخن از برآورده نشدن انتظار در دید خواننده ای گفته می شود منظور آن است که اثر شاعر در قیاس با سایر آثار خود اوست که توقع را برنیاورده است و این در حالی ست که اگر قیاس با آثار دیگران باشد همان شعر می تواند در بین بهترین ها قرار بگیرد.

سلام

و

مهرداد گرامی ، بی تردید اشتباه از سوی نوع نوشتار من بوده است که منجر به برداشت درستی در ذهن شما نگردیده است پس به همین سبب چند موردی را بازنویسی می کنم تا یار که را خواهد و میل اش به که باشد ...
１) تصاویر نو ؛ آفریدن تصویر نو نیازی به فکر کردن ندارد برای کسی که شعر در خون او جاری ست تصاویر همواره در حال نو شدن هستند و او در این میان باید یکی را برگزیند اما فقط گزینش تصویر کافی نیست بلکه شیوه ی ارائه آن نیز بسیار مهم است چرا که تصویری بسیار تکراری را می توان با شیوه ی متفاوت در ارائه باز آفرینی کرد ، پس اگر به پایان سخن ام دقیق شوید نوشته ام انتظار خواننده از شاعری توانایی اش به اثبات رسیده است یعنی کسی که شاعر بودن اش مسجل است و شاعر نیازی به خودآگاه برای اتفاق شعر ندارد که بخواهد بنشیند و فکر کند وسط بدبختی های اش به تصویر نو بلکه این نو بودن در ذات تفکرش ملکه شده است ...
２) سیاهی ؛ توصیف سیاهی یعنی بازنمودن آن چه موجود است و خب این را که خواننده خود دارد می بیند پس چه نیازی به بازنمایی دارد و آیا نتیجه ای جز درد مضاعف می تواند به دست دهد ؟؟ حتی اگر عقیده شاعر این است که مرگ تنها راه رهایی ست باید برای خلاص شده از این سیاهی، مرگ را به دریچه ای پر از خورشید مانند کند تا تضاد این دو با هم تصویر را کامل کند پس منظور من از مطلوب ، وصف چیزی نیست که بی شک حال را بهتر کند بلکه ارائه وضعیتی در جهت متضاد و یا متناقض با وضع موجود است تا اتفاق شعر کامل شود پس توصیف وضع موجود به تنهایی به شعر منتهی نمی شود و نهایتاً همان درددلی خواهد شد که گفتید که بی شک در خواننده اثر می گذارد ولی تنها در همان حدس که برای خواندن شعر وقت می گذارد و بس .
３) تصویر یونیک و منحصر به فرد اتفاق شاق و خارق العاده ای برای یک شاعر توانا نمی تواند باشد بلکه تکنیکی است که او هر گاه بخواهد به کار می‌گیرد تا مخاطب را بیش از پیش تحت تاثیر قرار دهد و اگر قرار است درد را بچشاند از سمتی می چشاند که مخاطب تا کنون تجربه نکرده است و این عدم تجربه بی گمان دردی صدچندان را به همراه خواهد داشت که اجازه ی خروج مخاطب از فضای شعر را به او نمی دهد چرا که تا مدتی تو را از شدت درد زمین گیر می کند.
４) شعر ؛ اگر به ابتدای نوشته ی پیشین دقت کنید می بینید که گفته شده است در این شعر هر آن چه لازم است تا شعری درست و اصولی روی داده باشد وجود دارد پس در شعر بودن آن شکی نیست ولی این شعر آن ندارد ، آنی که در دل و جان مخاطب بنشیند و او را بنده ی طلعت خویش کند .
５) اما حرف آخر سپاس گزاری بی شمار است از شما که این چنین با برقراری دیالوگ به اشتراک فهم و اکتساب آگاهی کمکی شایان نمودید و امید که این شیوه ی نیکو به رسمی معهود در محفل مان تبدیل گردد .

سلامی دیگر بار
به ایمان نجیب و مهرداد فهیم که بستر ی درست برای بیان عقیده و اکتساب شناخت را فراهم آورده اند .
از آن روی که تنها در خصوص باید و نباید روشن کردن موضوع می تواند با استناد به منطق شعر صورت پذیرد پس از نوشتن در خصوص دیگر موارد که به شدت سلیقه ای هستند و بستگی به نوع نگرش افراد دارند خودداری می کنم .
اما باید ی که در آن موضع گفته شد برای این شعر خاص و شاعرش نبود بلکه باید بود برای کسانی که شعر می گویند یا می خواهند بگویند بدان معنا که اگر نیک بنگریم گفته شده است که هر امر مجهولی را می شود با متضاد آن شناسایی کرد پس سیاهی را می توان با نور معرفی کرد و این عمل نه تنها از میزان سیاهی نمی کاهد بلکه با آفریدن تصویری ملموس از آن ، این کیفیت را برجسته تر خواهد نمود پس اگر این باید رعایت نشود بی تردید در معرفت و ادراک مخاطب از موضوع نقصانی وجود خواهد داشت که از هیچ راه دیگری قابل رفع نیست چرا که این شناخت بر اساس تضاد یکی از موارد ادراک آگاهی است چیزی شبیه به درک از طریق لمس کردن یا دیدن که نمی توان برای آن ها هیچ جایگزینی یافت،پس تردیدی نیست که شاعر آزاد است هر آن گونه که می خواهد بسراید و بپردازد ولی رعایت قواعدی که بر اثر تجربه‌های بسیار گران بهای پیشینیان به وجود آمده اند همین باید بدون اجباری ست که در شعر وجود دارد ، باید ی در مفهوم قواعد شعری که در مصادیق جزیی هرگز اجباری در آن وجود نخواهد داشت درست مانند استفاده و تبعیت شاعر از قواعد دستوری و نگارشی که باید در شعر یا هر نوشته ی دیگری به صورت عام رعایت شود ولی اگر کسی رعایت نکرد دلیل بر شعر نبودن آن چه که نوشته است نیست بلکه خللی ست که بر بدنه ی شعر ش وارد شده است .

سلام و عرض ادب و احترام محضر دوستان اهل قلم و معرفت
از آنجایی که حقیر هم مثل دوستان بی شمارم در این مجموعه ی بسیار عالی
بدنبال آموزش و یاد گیری و پیشرفت روزافزون هستم
بهتر دیدم که نظر استاد بزرگوارم در مورد این شعر را به دید همه ی دوستانم بگذارم تا آنچه را که از قلم شریف شان یاد گرفتم با دوستانم سهیم باشم.
پیشتر از استاد ملحق عزیز مثل همیشه سپاس و ارادت خودم را اعلام میکنم که موجبات این کلاس ادبی بی نظیر را فراهم کردند

استاد عبدالکریم الیکی(سپهر)

شعر اشکالی نداره 👏👏👏در اینگونه اشعار میزان خونه ها یا همون بندها هستند. و ممکنه افعال عوض بشه.خوب بود، ضمن اینکه جای صحبت داره رو یه مصراع هایی.💙نظر منه خیر ردیف ها با «نه» بهتر میشه.
بعد لاطائل، پوچ کاری نمی کنه وزن پر کرده.
خیر ردیف ها با «نه» بهتر میشه .کرده باور، فعلش درست نیست

💙بند دوم مصراعها جابجا بهتر میشه کاش این دوره خوب نشده، زمان تقصیر کلر نیست.
💙بند چهارم ارازل، ارتباطش با سایه ی غم؟ چرا کاغذ یه مرتبه از کجا آمد؟
💙بند پنجم چاره ای داشت، بود باید باشه بجا مرگ، حرف بنظرم بهتره
💙بند شش باشیم بهتره، اگر چه باشم هم اشکالی نداره.
💙بند آخردوره، ارازل، دیدن غم و... چرا شده وجود
چرا نگفتید مثلا؛من از این دوره ی نامرد که آزارم هست
به خودش گیر داده
خار باید در گلو باشه
خار در چشم، توان ندیدن خوشبختی دیگران است،
نباید بتونی حرف بزنید
کلا دید نا امیدانه داره شعر،
نباید اینطور باشه.
اما مصراع های خوب و خیلی خوب هم داره ....

با احترام