وطن

 

دلم کمی وطن میخواهد
کمی حس ناب و
یک دنیای سرمستی

 

 

ناگهان دلم یاد وطن کرد
یادِ درختانِ توت و انگور
یاد آن رُزهای مشکی
یاد آن نخلِ بلند
و گلهای وحشی
چه زیبا بود بیدار شدن با صدای پرندگان
چه زیبا بود نشستن روی کنده ی تنومد آن درختِ پیر
کنده ای که در مرکزِ آن همه زیبایی بود
دور تا دورش را گل ها در برگرفته بودند
آنگاه که روی آن می نشستم 
گم میشدم در میانِ آن باغ
و فقط زیبایی می دیدم و زیبایی 
حسِ نابی بود
گرم و گیرا
چه زیبا بود آن روزها 
چه زیبا بود تماشایِ صبح در میانِ گلهای سرخ
یادش بخیر چه دورانی داشتم
صبحگاهان و نوشیدن چای در میان چمنزار
گاهی می رفتم به سمت کشتزار
یادش بخیر چیدن یک مشت خیار
نانِ گرم و سبزی تازه
عجب صفایی داشت
آنگاه که دلم می گرفت
خود را به میان گلها می رساندم
اندکی بوی بهار را می چشیدم
اندکی بوی خدا
چشمانم را می بستم و بوی خدا را به تماشا می نشستم
چه زیبا بود قدم زدن در میانِ آن سنگفرشِ زیبا
همان سنگفرشی که از میان گلهای سپید می گذشت
آنگاه که در میانِ راه می بستم چشمانِ سیاه
تا لمس کنم آن گلهای سپید
زیبا بود زیبا بود زیبا
چه سنگفرش زیبایی بود
چه سرسبز بود آنجا
چه سرمست بودم آن روزها
چه آسان دل بریدم من از آنجا
چه سخت جان کندم من در این راه
کاش باز هم برگردم به آن هیاهو ها
به آن فراغِ بال 
و آسودگیِ خیال
چگونه از خاطرم دور سازم آن روزها را
چگونه فراموش کنم آن همه زیبایی را
گلهای رنگارنگ
 و پروانه های سرمست را
مگر می شود دور شوم از این دلتنگی ها 
از این رنجش ها
همانجا بود که از لابلای گلبرگهای گل 
از میانِ رقص پروانه ها و باد
از میانِ نوازش های نسیم صبح
و انعکاس ِ نور در میانِ حوضی کوچک
خدا را یافتم
من خدا را در میان تک تکِ این زیبایی ها یافتم
خدایِ بخشش
خدای رنگ
خدای صوت
خدایِ آب
خدایِ گرما
خدای باد
خدایِ نور
خدایِ روزهایِ بی غروب