لمسِ حضورِ خدا

 آنجا که دلت رَمیده شد ز این زمان
آنجا که نومید گشتی ز خلق این جهان
آنجا تو را طریقتی آیدت پیشِ روی
کانجا تو را تفضلت دهد به انس و جن
آن ربِ مهربانِ خوش زبان
گوید تو را کای بنده ی عزیز
نیک آمدی به سمتِ من
کاینجاست همان منزلِ دوست
چونان تو را غرق صفا کند 
تا از تن بِدَرَت شود آن غم که از پی اش رمیده شدی
رمیِ جمره ات مقبول باد ای دل
نیک آمدی اینجاست همان کعبه ی دل
طواف کن به دورِ کعبه ات که دوست
سپید کرد جامه ات به مثابه ی رختِ حور
زیباست سرودن ِ شعری ز بابِ دل
هر سو که رو کنم می بینم من رویِ او
بینی که چه نیک آمد پیشِ رویم ازسمتِ او
او که مرا بخشید چشم و امید با رویِ خوب
روا نباشد که غم را جلوه داد در برابرِ حضورِ او
ای غم برو که من دارم آن دوست
کز من دور میسازد هرچه بد است و ظلم و جور
اکنون که مرا داد خدا حالِ نکو
شرط انصاف همین است که من
سر بر سجده نهم تا به ابد
یارب این حال که دادی به مَنَش 
هرگز از من مگیر به حقِ پنج تَنَت