پرگار

از خال لبت جمله جهان مســـت و خــــرابند
رندان خط پــــرگار از آن نقطه بیآبند

تــــا زاهــــد و عاقــــل نشونـــد مانــــع ساقی
عــشـــاق همی گــــرد حـــرم مست شرابنــــد

شـــــد قبله ما را خــــم ابروی تو مــحراب
ایــــن مــســجدیان جملــــه به دنبال سرابند

زنگار بـشوی از دل خــود همــــره ســـاقی
ایــــنک که بهار آمـــــده گلـــــها می نابند

امـروز غـنیمت شمــر ایــــن عـــمر دو روزه
بیچـاره کسانـــــی که بـــــه دنــبال حسابند

(طوفان)چو وزد مــوج زنـــــد بر همه دنــــیا
گــــــوهر نبرد موج برد آنچه حــــبابند