تضمین غزل علی ای همای رحمت استاد شهریار

بسم الله الرحمن الرحیم 
سلام و درود 
 تقدیم به ساحت صاحبدلان و مشتاقان دوست  ؛
 با تضمین غزل معروف استاد شهریار : 
علی ای همای رحمت 
***
به وفا  اگر که یابی ، دل عاشقی نگارا 
چه سعادت است عشقی ،که به سر بری وفا را
نه قوام عشق َبي تُست،  نه قبله اي صفا را 
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را 
که به ماسوا فکندی همه سایه هما را
به هوای حق پرستان ، نفسی بیا و بنشین 
ادبی ز نیک بختی : صنمی سکینه بگزین  
به وفا گرای و مردی که رموز دین و آیین 
دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین 
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
نفسی غبار آهی ، به رخ صفا نماند 
هله دردمند عشقش به تب دوا نماند 
همه شادمان وصل و دل کس رها نماند 
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند 
چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را
تو چه فتنه ای زمانه ، دل و دین بری به مسلخ 
نه ز حیرتت رهایی نه حواله ات به جز فخ 
چه کنم که دل نهادم به هلاک خویش آوخ 
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ 
به شرار قهر سوزد ، همه جان ماسوا را
چه شراب لطف ساقی چه شرار قهر دشمن  
چه هوای صبح مستی چه خَمار شام ریمن  
همه واگذار و خوش باش، تو به مقتدای ذوالمن 
برو ای گدای مسکین درخانه علی زن 
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
چه عنایت است یارب که گُزیده ای دل من 
غم اشقیا نهادی به کرم مقابل من 
عجبا وظیفه داند به خدا فضائل من  
بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من 
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا
نه چو غایبانِ خامش نه چو حاضرانِ غائب 
نه چو عدل او عدیلی نه چو رنج او متاعب 
پدری ابوالمکارم پدری ابوالمصائب 
بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب 
که علم کند به عالم شهدای کربلا را
به وفای حق شناسان و صفای دلنوازان 
چو خدا نظر نماید به گروه سرفرازان 
دل عاشقی ببخشد ز ازل به پیشتازان  
چو به دوست عهد بندد ز میان پاک بازان 
بجز از علی که می تواند که به سر برد وفا را
گُل آرزو و امید به بهار عشق بشکفت 
ولی از حسود بایدکه شکوه دوست بنهفت 
سر  و سِّرِ حق نهفتن نتوان که عشق دُر سفت 
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت 
متحیّرم چه نامم شه ملک لافتی را
نَفَس نسیم صبحی، خنکای زلف فطرت  
به ادب نظر بفرما به حریم اهل عترت 
نه رواست عاشقان را دل و دیده غرق حیرت  
به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت  
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
دل و جان فدای چشمت سر وتن نثار رایت 
به نیاز نازورزان ، بنواز آشنایت 
چه فشانمت به مقدم که سزد به التجایت 
به امید آنکه شاید برسد به خاک پایت 
چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را
نه رواست ترک یاران به جفای خودپسندان 
نه سزاست قطع امیّد به خیال شهروندان 
به عنایتی نظر کن به نفیر دردمندان 
چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان 
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را 
چه سبب که زخمه کوبم به نوا و سوز این غم 
که نگفته نیک داند غم عاشقان عالم 
به لبم احد احد بود و به سینه اسم اعظم 
چه زنم چو نای هردم به نوای شوق او دم 
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
غم عاشقان تو داری که غریب را پناهی 
تو بزرگی و نگنجی به خیال ما الاهی 
هله ای فروغ هستی بنما به ما نگاهی 
«همه شب درین امیدم که نسیم صبحگاهی 
به پیام آشنایی بنوازد آشنا را»
به شهاب ثاقب خود نظری نما تو یارب 
دل حق پرست بخشش که رها ز کفر و مذهب 
طلبش همه تو باشد نه طلب نه قید مطلب  
ز نوای مرغ یاحق بشنو که در دل شب 
غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا