پست های وبلاگ

درود جناب حاجی‌پوری استاد بزرگوار
چقدر فروتنی شما تحسین‌برانگیزست..
لذت بردم از بزرگمنشی شما..
ما که هنوز شعر کلاسیک نگفتیم تا از زبان قدیم استفاده کنیم یا جدید..
بغیر از دو رباعی ناچیز کوچولو موچولوووو.. 🙈
ولی به شخصه زبان جدید را بیشتر می‌پسندم.. و ارتباط بهتری برقرار می‌کنم..
دانشگاه ناب رو خیلی خوب اومدید..
برقرار باشید

درود بر شما جناب حاجی پوری

شاعر خوش قریحه و کار درست سایت


اولا از اینکه حقیر را مورد عنایت قرار دادید

کمال تشکر را دارم و خوشحالم توانسته ام
در حد کوچکی بر شعر و ‌شاعری تاثیر گذار باشم

ثانیا

صحبت در خصوص اشعار امروزی و گذشتگان

مقوله ی بسیار مهم و کارشناسی است

ما گنجینه ای از ادبیات در کلام بزرگانی چون حضرات
حافظ و سعدی و مولانا و خاقانی و غیره داریم
که در نوع خود بی نظیر هستند و رستنگاه خیلی از
شعرا از کلام و نفس این بزرگواران بوده و هست

اما سخن ما در ادبیات جدید و نو نفی گذشته نیست
و خدای نکرده کهنه دانسته آنان که به زعم من لحن و لفظ کهنه در خصوص این اشعار جفای به ادبیات و شعر و شاعری است

اما همه ی سخن ما و برآیند بردارهای بنده در همه ی نقد هایم این است که در ورطه ی تقلید نیفتیم
چرا که تصاویر قبلی شعرای قرون گذشته به بهترین
نحو تشکیل شده و ما اکنون برای مخاطب خود باید
تصاویر بکر و نو و کمتر دستمالی شده بسازیم
زبان مخاطب امروزی مانند همه ی امورات دچار دگرگونی شده و حتی بر اساس اظهارات بزرگان و اساتید ساختار و نحو هم در اثر تغییر زبان دگرگونه شده است.
برای همین است که دیگر نثر و نوع چیدمان کلمات و لغات امروزی نمی تواند با نثر بیهقی یکی باشد
شعری که مملو باشد از کلماتی که مخاطب باید مکررا به لغت نامه رجوع کند لذت خوانش را از مخاطب می گیرد.
سهل و ممتنع بودن اشعار حافظ و سعدی رمز ماندگاری آنها در بین مردم بوده است

خلاصه که این را نوشتم تاعده ای ساز مخالفت کوک
نکنند ما هم به گذشته ی خودمان احترام میگذاریم
و هم در فکر خلق آثار نو هستیم

یا حسین بن علی

درود جناب حاجی‌پوری گرامی
عرض خسته نباشید به شما که فعال و پویا طی مسیر می‌کنید👏👏🌺🌺
سعی میکنم کوتاه و صریح در گفتگوی شما شرکت کنم

در مورد مبحث اولتان
اشعار پیشین حکم " جدول مندلیف " را دارد
این یک حقیقت اثبات شده است و دیگر نیازی به راستی آزمایی آن نیست. هیچ شیمی‌دانی جدول مندلیف را نه زیر سوال می‌برد نه دور می‌اندازد نه کهنه یا منسوخ یا هر چیز دیگری خطاب می‌کند.
یک شیمی‌دان باهوش و نابغه با استفاده از همان جدول به پیش می‌رود و موادی جدید با قابلیت‌های جدید با ترکیب و تجزیه همان عناصر کشف می‌کند و می‌سازد.

در  مورد مبحث دوم
اینکه راه و هدف خود را در سایت محترم ناب و برنامه شعریتان مشخص و تعیین شده است از نظر بنده بسیار خوب است. و وام بگیرم از فرمایش خودتان، اینکه شمستان را هم یافته‌اید بسیار خوب است ، و جناب محمدی از فعالانِ آگاه و باارزش سایت محترم ناب هستند و سبک و سیاق و امضای خودشان را نیز دارند و در همین سایت هم طرفداران بسیار دارند. پس اگر به سبک و سیاق و نگاه جناب محمدی عزیز و محترم علاقه‌مند شده‌اید تا می‌توانید از ایشان بهره ببرید .

در مورد مخفف ها
حذف مخفف نویسی ابزارهای بیانی شاعر را محدودتر می‌کند و از این رو واقعا ناراحت کننده است.
منتها بنده هم در اشعاری که کاملا سعی دارد شخصیت امروزی داشته باشد استفاده نمی‌کنم ولی هنوز در برخی اشعارم استفاده میکنم. و برایم حذف کردن یا نکردن مخفف‌ها شعر به شعر فرق دارد.

در مورد کلماتی که منسوخ خواندید
متاسفانه ادیبان و شعرا آنها را منسوخ کردند
جو سیاسی اجتماعی مذهبی فرهنگی برخی را منسوخ کرده وگرنه به عقیده بنده واژه" دایناسور" نیست که طی یک حادثه منسوخ و معدوم شود . بارها دیده‌ام و شنیده‌ام فارسی‌زبانان افغانستان و تاجیکستان از اصطلاحات و واژه‌هایی در گفتگوی امروزی استفاده میکنند که ما عقیده داریم منسوخ شده. احتمالا آنها از زبان فارسی بهتر مراقبت کرده‌اند تا ما!
ولی واقعیت تلخ امروز این است که شاعر اگر هم بخواهد از آنها استفاده کند ، حتی در انجمن‌های شعری و ادبی مورد حمله و انتقاد قرار می‌گیرد!
راه حلی هم به ذهن بنده نمیرسد.

در نهایت عقیده دارم آنچه شعر امروز را از قرنهای قبلی و سالهای قبلی متمایز کرده نه زبان بوده ، نه بودن یا نبودن مخفف ها، نه کلمات منسوخ و پیچیده
صرفا اتمسفری که شاعر در آن زندگی می‌کند باعث تمایز شعر امروز با دیروز و فردا می‌شود ، آن هم به شرطی که خود شاعر آن اتمسفر را نفس بکشد و درک کرده باشد .

موفق باشید 🙏🌺🌺

سلام وعرض ارادت خدمت استاد حاجی پور بزرگوار
هر دو سبک خوب هستند وطرفداران خاص خودشون رو دارند ..ولی من سبک جدید رو می پسندم ودوست دارم از کلماتی استفاده کنند که همه بتونن باهاش ارتباط بر قرار کنن نه فقط عده ی خاصی ..
شاعر که همیشه همراه شعرش نیست که برای دیگران توضیح بده
به هر حال همه که به فرهنگ لغت دسترسی ندارند وخیلی ها هم حوصله این کار رو ندارند .
از ارسال این مطلب از شما سپاس گزارم .
درپناه خداوند موفق باشید .

تصحیح
کلمه « بهتر » به اشتباه «پهنه» تایپ شده از محضر شما اساتید پوزش می طلبم

درودتان شاعر بزرگوار استاد راوی عشق🌾🪔

اینجانب علاقه ای به اشعار کلاسیک جهت سرودن خیلی ندارم اما خوانش انرا دوست میدارم ،چون معتقدم اوزان عروضی به گونه ای ست که دست و پای شعرو شاعر را می‌بندد،به دور از اشعارحضرتعالی و برخی استادان که واقعا کلاسیک دلیست و دلی سروده میشود ، بسیاری از بزرگواران کاملا مهندسی شده و کوششی میسرایند و دور از لطایف و ظرافت و حتی معناست،فقط سعی شده که اوزان جور افتاده و عاری از محتواست.

از منظر این کمترین در امروزه روز با توجه به نسلها و طبع و ذوقها اشعار غیر کلاسیک طرفداران بیشماری پیدا کرده که بسیار بجا جنابعالی موضوع را انتخاب فرمودید که اگر اشعار کلاسیک بجای استفاده دائم از قافیه های شایگان از قافیه های نیمه شایگان نیز بهره مند گردد،قطعا طرفدارن بیشتری پیدا خواهد کرد.البته نظر بنده کاملا شخصی ست تا استادان امر چه صلاح بدانند و چه منظور فرمایند.سپاس از طرح زیبا و بجای موضوع،سلامت و پیروز بمانید🌳🪔🌾🍃🪴🌷🌷🍂🍂🧿❤️‍🔥✍️☄️🌴🌲🌲🌱🌿🌿🥀🍀🍀🤞☘️🕊️🕊️⭐🙏🙏🌻🌼💐💐👏🌹

سلام و عرض ادب استاد حاجی پوری گرانقدر عزیز و مهربان

ابتدا از دعوت تان به این وبلاگ سپاسگزارم همچنین از این که فرصت نشد دعوت قبلی را برای مشارکت در گفتگوی پیرامون موضوع شعر ساده و ممتنع به شایستگی اجابت نمایم عذرخواهم. بهرتقدیر مشکلات است و درماندگی.

اما در پاسخ به سوالتان اگر چه بنده ی کمترین شایستگی سخن گفتن در حضور اساتید گرانقدرم را ندارم و عزیزان ارجمندم که در وادی شعر و ادب تجربه های به مراتب بیشتری دارند شایستگی والاتری برای سخن گفتن دارند. امیدوارم آنچه تحت عنوان "نظر و سلیقه" چند خطی در این خصوص می نویسم به عنوان مشارکت جمعی در حضور شما شایستگان مورد پذیرش واقع گردد. بیشتر از این باب که حضور در جمع شما فرهیختگان را داشته باشم و این حضور مقبول افتد.

اما در خصوص واژه ی کهن و مستعمل، ببینید واژه پیراهن و لباس نیست که مستعمل شود دور بیاندازیم. واژه عتیقه است و یکی از شیوه های شعر مدرن حتی استفاده از واژه های تاریخی و بومی است که موجب تشخص بخشیدن به زبان می شود و به آن آرکائیک می گویند و باعث می شود ریشه و زبان ایرانی و فرهنگ و آداب و رسوم مان زنده بماند و اگر در حقیقت بخواهیم واژگان ایرانی را به بهانه ی قدیمی و مستعمل دور بیاندازیم گنجینه ی گرانبهایی را از دست داده ایم و توانایی سخن گفتن را از خود سلب کرده ایم و اگر با این رویه بخواهیم پیش برویم ناگزیریم هر روز بیشتر هجوم واژگان بیگانه را پذیرا باشیم و البته در بحث تبادل فرهنگ شاید خیلی هم اشکال نداشته باشد استفاده از واژه های بیگانه در شعر و زبان ایرانی اما آن هم مرام نامه ی خاص خودش را دارد تا آنجا که موجب ارتقای فرهنگ شود نه موجب تزلزل فرهنگ و فراموشی سنت ها و ارزش ها.

نکته ای که می خواهم بیان کنم این هست که این بحث در حاشیه است و متن چیز دیگری است. آنچه به یک شعر ارزش می دهد محتوا است. چطور شاعر سپیدسرای ما امروز می آید و می نویسد من عاشق سعدی و حافظ هستم! آیا مگر زبان سعدی و حافظ متعلق به گذشته ی زبان ایرانی نیست؟ اما حافظ و سعدی هنوزم پرطرفدارترین شاعران در جامعه ایرانی و شعر دوست ما هستند به گونه ای که بسیاری از اشعار و ابیات ایشان را مردم خوب ایران زمین از حفظ می خوانند، دکلمه می کنند، تبدیل به ترانه می کنند و اتفاقاً استاد شجریان که خواننده محبوب عصر ما است خداوند رحمت کند ایشان را بیشتر محبوبیت شان مرهون موسیقی کهن و اشعار کهن است. آنچه اهمیت دارد محتوا و متن شعر است، شاید اگر فردوسی بزرگ علیه الرحمه اینجا در بین ما حاضر می شود و ما می توانستیم صحبت های ایشان را نیز بشنویم و پاسخ ایشان را به این سوال و در خصوص زبان شعر کهن، خیلی شنیدنی می بود. اما بنده به شخصه به عنوان یک مخاطب شعر دوست، از اینکه نتوانسته با تمدن و فرهنگ ایرانی ارتباط موثر برقرار کنم احساس شرمندگی و شرمساری دارم و با خودم می گویم ای کاش می شد واژگان قدیمی شعر ایرانی را نیز یاد بگیرم تا به گنجینه لغات و فرهنگ و اشعار ایرانی دست یابم و بتوانم از آن فرهنگ غنی، از آن واژگان صمیمی در شعرم استفاده کنم تا بتوانم ارزش ها و سنت ها را محفوظ دارم. بنابراین من فکر می کنم آنچه اهمیت بیشتری دارد این هست که ما به محتوای غنی فکر کنیم، به متن شعر، به این که شاعر ما بعنوان روشنفکر جامعه ی ما چه پیامی برایمان دارد. پیام شعر او و حرف اصلی و اساسی او در این شعر چیست. اگر ما از محتوا غافل شویم و بپردازیم به این که شاعر بهتر بود به جای "گر" از "اگر" استفاده می کرد، فکر می کنم تا حدود زیادی از شعر فاصله گرفته ایم.

نکته سومی که می خواهم عرض کنم خدمت تان این هست که وزن عروض متعلق به شعر ایرانی نیست. در حمله اعراب به سرزمین ایران، واژگان عربی زیادی به زبان ایرانی راه یافتند و وزن عروض هم از شعر عربی به شعر ایرانی راه یافته است که با همت بزرگان ایران زمین تغییر و تحولاتی در وزن عروض راه یافت. به عقیده بنده به این سوال شما را بهتر و واضح تر با جریان شناسی شعر ایرانی می توان پاسخ داد و بدون جریان شناسی شعر ایرانی، هر پاسخی که بخواهیم بدهیم از واقعیت های علمی و ادبی دور شده ایم و سلیقه و نظرشخصی خود را وارد موضوع کرده ایم. جریان شناسی شعر ایرانی به ما می گوید تفاوت ساختار زبان ایرانی با ساختار شعر عربی به گونه ای است که بسیار از مردم عرب زبان، اشعار ایرانی را زیر سوال برده اند و گفته اند که اشعار ایرانی وزن ندارد. چرا که اختیارات که بزرگان شعر ایرانی ابداع کرده اند در وزن عروض نبوده است از جمله کشیده تلفظ کردن هجای کوتاه پایان واژه. در زبان عربی به خاطر ریشه ای بودن واژگان و شمار زیاد واژگان شعر عربی توانایی سرودن با وزن عرض بالقوه بیشتر است. در مقایسه با آن شعر ایرانی واژه های پیوندی است و زبان عربی چند برابر زبان ایرانی دارای واژه است همین مسائل باعث می شود که سرودن به زبان ایرانی سخت تر از زبان عربی باشد. بزرگان شعر ایرانی در پی حل این مشکل اختیارات را به مرور زمان شکل داده اند و همچنین بعضی از اوزان عربی بسیار محدود در شعر ایرانی راه یافته اند و در مقابل بعضی از اوزان که با سلیقه و زبان ایرانی سازگارتر بوده رواج یافته اند. تغییر در شکل واژگان هم به نظر یک شیوه ی رایج در میان بزرگان شعر ایرانی به منظور ساده تر کردن امر سرایش استفاده می شده است. حال اگر ما بخواهیم این شیوه رایج را که بزرگان برای حل مشکل سرایش پیش پای ما گذاشته اند کنار بگذاریم و از واژه "گر"، "ز" و غیره استفاده نکنیم یا مثلاً واژه "امید" را هیچگاه مشدد استفاده نکنیم، ما با یک سخت گیری خلاف آداب و رسوم رفتار کرده ایم و در ازای این سخت گیری پذیرفته ایم که امر سرایش برایمان سخت تر باشد و چه بسا در برابر این سختی بیشتر حتی محتوا را فراموش کنیم.

بنده جزء معدود شاعرانی هستم که به وزن عروض مسلط هستم. با این وجود کمتر مرتکب شعر کلاسیک می شوم و بیشتر هم معتقد هستم به جوششی بودن و بداهه بودن شعر. حافظ علیه الرحمه گویا بداهه اشعار زیادی سروده است که بعداً به صورت محدود تغییر هم داده می شده است. اما تسلط بالای ایشان به وزن و دایره وسیع لغات منجر به سروده های فوق العاده ای می شده است. شاید اگر بخواهیم این دایره وسیع لغات را کنار بگذاریم مجبور باشیم به زور دو سه بیت شعر بگوییم که آن هم ماحصل معلوم نیست تا چه اندازه مطلوب دربیاید.

بنابراین بنده فکر می کنم حتی عزیزانی که معتقد به شعر امروزی هستند بیشتر ناهمگون بودن زبان مدنظر ایشان باشد و نه استفاده از واژگان کهن که ریشه در آداب و رسوم ایرانی دارد. و بنده هم معتقدم شعر امروز به استفاده از واژگان به روز نیست. اینطور نیست که یک شاعر امروزی با استفاده از یک واژه ی مد شعرش ارزشمند باشد. گاهی ما نیز بعضی از واژه های رایج تازه راه یافته به جوانان و نوجوانانمان را بلد نیستم. برای مثال قبلاً و شاید فعلاً افرادی هستند که ندانند "پی"، "رل" و غیره به چه معنی باشد اما استفاده از این واژه ها در فضای مجازی رایج هست. اما گاهی یک جریان پیشرو داریم و یک جریان پسرو، این جریان پیشرو گاهی راه های اشتباهی زیادی را می رود و بهتر هست به جریان پسرو که کهن و فرهنگ و تجربیات شاعران گذشته است نیز چراغ راهمان باشد تا قدم گذشتن در این مسیرهای پر پیچ و خم تازه خیلی گمراهمان نکند.

با کمال تشکر و امتنان فراوان

درودهای فراوان
عارضم به خدمتتان که مخاطبان شعر بسیار در این امر دخیل هستند. هر چه زبان شعر به زبان آن ها نزدیک تر باشد، ارتباط مخاطب با آن بهتر صورت می‌گیرد (البته این سخن در چارچوب زبان رسمی و استاندارد است، نه زبان محاوره که بحث بسیار دارد)
استفاده از ساختارهای قدیمی همانند همی و ... کاملا منسوخ است، چون باید شاعر و خواننده درک واقعا عمیقی از دستور زبان کهن فارسی داشته باشند.
استعاره ها، ضرب المثل ها و ... کهنه را تا جایی که آشنا باشند می توان استفاده کرد و حتی با کاربرد زیرکانه آن ها می توان مهارت خود را در شعر داد. در مورد نمونه های ناآشنا هم اگر قصد بر زنده کردن آن ها باشد مشکلی نیست.
من بیشتر مخفف واژگانی مانند سیاه و ماه و ... را استفاده می کنم و واژگانی مانند کز و گر و ... را در صورت ضرورت و نیاز استفاده می کنم
واژگان قدیمی مانند چونان و به سان و ... را در صورتی که بخواهم حال و هوایی قدیمی بدهم به شعر استفاده می کنم
و در آخر تلاش می کنم تا ارکان جمله را تا حد امکان بهم نریزم و جای فعل و ... را تلاش می کنم با زبان استاندارد منطبق کنم

پیروز باشید

قبل از صحبت در مورد شعر وزبان امروزی آن، بهتر است روندهای اصلی توسعه جهان را درک کنیم. در عصر فناوری های اطلاعاتی که به سرعت در حال توسعه هستند، نادیده گرفتن ادبیات شبکه غیرممکن است، این ادبیات به سرعت شروع به ایفای نقش غالب در شعر معاصر کرد که به خوبی با روندهای جهانی مطابقت دارد. مردم به تبادل نامحدود دسترسی دارند. تبادل ایده، افکار، خلاقیت. چرا از نقش غالب شعر شبکه صحبت می کنم؟ در هر موتور جستجویی نگاه کنید، در حال حاضر چند سایت ادبی در اینترنت وجود دارد. ده ها پورتال ادبی محبوب با هزاران نویسنده ثبت شده، صدها و هزاران صفحه کوچک از کاربران فردی. علاوه بر این، هر روز آنها بیشتر و بیشتر می شوند. همه اینها نشان می دهد که شعر مدرن وارد اینترنت شده است.

البته نمی توان گفت که وب پر از نابغه های ناشناخته است. البته اینطور نیست. با این وجود، تقریباً هر شاعر شناخته شده و محبوب معاصرانش صفحه خود را در اینترنت دارد. یافتن استعداد واقعی از میان این توده عظیم کاربران دشوار و گاهی تقریباً غیرممکن است و چگونه می توان معیارهای انتخاب را تعیین کرد؟

روند جهانی، چه در شعر و چه در نثر و به طور کلی در هر هنری، چه موسیقی و چه نقاشی، تلفیقی از تمام سبک ها و گرایش هایی شده است که قبلا وجود داشته است. شاید بر این اساس است که پیشرفتی به سوی چیزی هیجان‌انگیزتر از کنونی صورت می‌گیرد و ممکن است بر اساس ترکیب همه آنچه که قبل از آن وجود داشت، چنین تصویر کامل، جامع و هماهنگی به دست آوریم. دنیای اطراف ما که نیاز به سبک ها و جهت های جدید است.

پس ویژگی شعربازبان امروزی چیست؟ بسیاری به اشتباه معتقدند که پیروی از سنت های کلاسیک ضروری است و سعی در رعایت قوانین اختراع شده در قرن قبل از گذشته دارد. اما پس از آن چه به دست می آوریم؟ بازخوانی بازخوانی اشعاری تکراری و بسیارشبیه به یک دیگر چرا که در وزنی برای خودش قالباز پیشساخته شده دارد و همین قالبها ضمن دست پا گیری مضمون وساختار را دریک شکل و انداره اما در جنس و رنگها متفاوت،پس صدای شاعر مدرن با صدای شاعر قرن های گذشته چه تفاوتی خواهد داشت؟ بله، سنت ها خوب است. اما آنها فقط به عنوان پایه ای برای توسعهلازم است، اما انعکاس زمان حال در خلاقیت کافی نیست، باید آن را به شیوه ای مدرن انجام داد. چگونه؟ من فکر می کنم این دقیقاً وظیفه شاعرامروزی است. او باید راهی بیابد که از طریق آن بتواند دیدگاه خود را از دنیای مدرن به بهترین نحو به خواننده یا شنونده منتقل کند. من معتقدم هر توصیه و انتقادی در مرحله شکل گیری بی فایده است. و حتی گاهی مضر است. از این گذشته، هیچ دو نفر کاملاً یکسان وجود ندارند، پس چرا باید به دیگری نحوه نوشتن را آموزش داد؟ منظورم اشتباهات املایی صریح، نقطه گذاری یا سبک نیست. اما توصیه به نحوه ایجاد این یا آن خلق و خو، به معنای رسیدن به این یا آن اثر ، این سوژه یا آن ، این مضمون یا آن، یک امر شخصی هر نویسنده است. با این حال، این بدان معنا نیست که شما مجبور نیستید روی کلمه کار کنید و یاد بگیرید. از دیگران و مهمتر از همه از خودتان بیاموزید.
شعر مدرن
اینترنت از این نظر امکانات نامحدودی را می دهد. با استفاده از آخرین دستاوردهای فنی - تنها راه واقعی رشد مدرن هر شخصیت خلاق است که بتوانم برای خودم مسیر را تعیین کنم و با اطمینان روی آن حرکت کنم. فرصت به دست آوردن نظرات کاملاً متفاوت از افراد کاملاً متفاوت ، که اگرچه منتقد حرفه ای نیستند ، اما در نظرات خود صادق و صادق هستند - منحصر به فرد است و فقط در وب امکان پذیر است. بنابراین، هم اکنون و هم در آینده، شعر و اینترنت یک جفت هماهنگ هستند

بااحترام خدمت استاد حاجی پوری عزیز

درود بر جناب حاجی پوری

قالبهای شعر سنتی بویژه غزل مثل میدان فوتبال می مانند
برای خوب بازی کردن نیازی به تغییر دادن مختصات میدان فوتبال نیست
باید با زبر دستی بازیکنان خوبی را راهی میدان کنی
تا همه از بازی لذت ببرند
یا رباعی و دو بیتی به میدان تنیس شبیه اند
اگر کسی میتواند در این میدان بازی کند وارد می شود
نمی تواند میرود سراغ قالبهای (میدانهای) دیگر
مهم این است که در این قالبها چه ریخته می شود
آیا به روز است و مخاطب پسند!؟
آیا انتظار مربیان را بر آورده می سازد!؟
آیا بازی کن از عملکرد خود راضی است!؟
همانطور که در عرصه ی ورزش بازیهای جدید ابداع می شود
در زمین هنر و ادبیات هم قالبهای دیگر رواج پیدا می کند
مشکل ما با قالبها نیست با محتویات قالبهاست گاهی یک شعر سپید از صد غزل سر است و گاهی یک غزل از صدها سپید سرتر

با درود و احترام فراوان به فرهیخته گان گرامی مخصوصا جناب استاد حاجی پوری گرامی 🌞🌿🌸🍀🌹


و سپاس فراوان بخاطر بحث چالش مندی
که به نظرخواهی گذاشته اند
⁦☘️⁩🌹🌸⁦☀️⁩🙏
با توجه به نظرات سروران ارجمند که به خوبی حق مطلب بیان فرمودند ، بنظرم باید
دامنه ی واژگان فارسی گسترش داد ،
همچنانکه پذیرای سبک های نوین در ادبیات هستیم ولی وفادار به سبک های کلاسیک چون همه از دل هم جوشیده اند و این امر فقط به دست صاحب نظران و متخصصین ادبیات پارسی است تا زبانی را که به دست فراموشی سپرده شده است را از گذشته به امروز آورد.
متاسفانه نخوانده ام صاحب نظران به زبان پهلوی بپردازند، جز موارد اندک در باب ریشه شناسی کلمه ها
البته استاد ژاله آموزگار کتاب بسیار ارجمندی در این رابطه تالیف کرده اند، بنام دستور زبان
پهلوی،
و قبل از آن
فرهنگ فارسی به پهلوی استاد زنده‌یاد بهرام فره‌وشی برای نخست بار به سال 1352 چاپ شد. در این فرهنگ که بر پایه‌ی فرهنگ پیشین ایشان (فرهنگ پهلوی چاپ شده به سال 1346) فراهم آمده است می‌توان بسا واژه‌های ادب کهن پارسی را یافت و به یاری آنها به اندریافتی تازه از این واژه‌ها رسید. همچنین بسیاری از واژه‌های بیگانه که کنون به کار برده می‌شوند و گاه می‌پنداریم همتایی در پارسی ندارند، می‌توان همتاهایشان را در میان انبوه واژه‌های پارسیگیافت و به هنگام نیاز به کارشان برد. همچنین می‌توان برای بازسازی دستور زبان پارسی از ساخت واژه‌های پارسیگ که اندر این فرهنگ‌نامه آمده‌اند، سود برد.

و اما
استاد بانو ژاله آموزگار در مقدمه ی کتاب دستور زبان پهلوی که تالیف کرده اند، چنین نوشته اند:➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
بیش از نیم قرن است که تدریس زبان و ادبیات پهلوی به طور رسمی در دانشسرای عالی دانشگاه تهران و سپس در دیگر دانشگاه های ایران آغاز شده است. ابهام خاص این خط آن را در هاله ای از رمز و راز فرو می برد و نزدیکی واژگان و دستور زبان آن به فرزند شیرین زبان فارسی، علاقه به فراگیری آن را حتی در غیر دانشجو بر می انگیزد. در پاسخ به نیاز دانشجویان رشته های مختلف دانشکده های ادبیات که فراگیرندگان اصلی این خط و زبان و ادبیات هستند و همچنین برای یاری علاقه مندان غیر دانشجو، بر آن شدیم تا چکیده تجربه های سالیان دراز تدریس خود را در حد امکان در مجموعه ای گرد آوریم که خواستاران را به کار آید. چون آموزش هر زبانی زمانی کارآیی بیشتری دارد که با سابقه تاریخی و شرح آثار باقی مانده و ادبیات آن همراه باشد، از این رو بر آن شدیم که شرحی مختصر در آغاز بنگاریم که این زبان در چه مرحله ای از تاریخ زبانهای ایرانی قرار می گیرد، چرا پهلوی نامیده می شود، آثار کتیبه ای و کتابی این زبان کدامها هستند و بعد همراه با توصیف الفبای پهلوی و چگونگی اتصال حروف با یکدیگر، نمونه ای از الفباهای زبانهای ایرانی میانه غربی را نیز عرضه داشتیم. آنگاه به توصیف مختصری از دستور زبان پهلوی، در آن حد که علاقه مندان را به کار آید، پرداختیم. سپس متن هایی را از چند کتاب پهلوی به عنوان نمونه برگزیدیم و در این گزینش کوشیدیم تا دانشجو را گام به گام پیش ببریم. همه واژه های این متن ها را به خط پهلوی همراه با حرف نویسی و آوانویسی آنها به خط لاتین و معنای فارسی در واژه نامه عرضه کردیم. از آنجا که همه واژه های متن های نقل شده در این واژه نامه آمده است و همه آثاری که این متن ها از آنها برگزیده شده اند، ترجمه فارسی دارند، از این رو از آوانویسی و ترجمه آنها به صورت جداگانه چشم پوشیدیم و آن را به کوشش دانشجو واگذار کردیم. در این کتاب، زبان پهلوی کتابی مد نظر بوده است. بنابراین از آوردن نمونه هایی از متون دیگر فارسی میانه مانند کتیبه های پهلوی، زبور پهلوی و متون مانوی تورفان و نیز آثار پارتی (پهلوی اشکانی) صرف نظر کردیم تا در فرصتی دیگر به آنها بپردازیم.

با همکاری های صمیمانه و با نهایت علاقه، گامی دیگر پیش نهادیم تا پاسخگوی نیاز آنانی باشیم که شوق آگاهی درست از فرهنگ کهن و دیرپای این سرزمین را دارند.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
قابل توجه است هنوز هم بسیاری از شهرستان ها ی ایران گویشی نزدیک به زبان پهلوی دارند مثل شهرستان ها و روستاهای اصفهان و استان لرستان
و اشعاری به این زبان می خوانند.
نمونه ای از برگردان شعر به زبان پهلوی

رَمَنده‌تَر می خواهمَت
دوشیزه‌ی حجره‌های نور
با لحنی از بهار و نفسی از صبح
چشم که می‌گشایی
بر نفس‌های خود می‌لرزم
و ضربه‌های تو همواره
عشق را خوش منظر می‌کند
لذتی خوانا مرا صیقل می‌دهد
هر گاه که سینه به سینه تو می‌دهم

((زنده یاد یار محمد اسدپور پایه گذار شعر موج نو))

برگردان به پهلوی :

رمنده‌تر، واهَمَت
دوشیزه‌‌، اِی خانگاهِ شید!
اَبا نوایی، بهاران
اَبا اِنکِه‌ای، بامدادان
دیدگان که وامی‌گشایی
بر اِنکِه‌های خویش دِرَفشَم
ایش را بَس‌دیدمان کند
خوشی‌یی وانا، که زَهره:
شیدومند کند
گاه، آری گاه، سینه بر سینه‌ی تو مَرزَم.

اگر من می‌سرودم🤝نام مترجم؟!

آری پارسی را پاس بداریم
و ریشه ها را دریابیم
که فرهیختگی فرهنگی است

درود و ممنون از دعوتتون به این صفحه گران بار
آدم اصلا جرئت نمیکنه بعد از حرف این همه استاد حرف بزنه.

ولی من به عنوان کسی که شعر خوندن رو دوست داره به سمت شعر های به زبون فاخر یا به قول شما کهنه کشیده میشم مثلا اخوان ثالث رو بیش از بقیه نیمایی سرا ها دوست دارم.

ولی در مورد شعر سرودن به زبان امروزی یا قدیمی تر، من نه علمش رو دارم و نه تخصص که نظری در این باره بدم

درود بسیار .جناب استاد

درود و عرض ادب جناب حاجی پور
اول رخصت می گیرم از دوستان باتجربه تر وهمچنین اساتید گرانقدرم
بنده به این موضوع بارها فکر کرده ام و کم و بیش هم ریز شده ام
و نهایتا به این نتیجه رسیده ام:
تقریبا تمام شاعران موفق و بسیار موفق در سبک شعر نو چه نیمایی ،سپید ،نئوکلاسیک و...به اشعار کلاسیک مانند مثنوی،رباعی،غزل و...تسلط کامل داشته و آثار زیبایی نیز به جا گذاشته اند.
کوتاه عرض کنم
به نظرم یک شاعر موفق باید استخوان بندی شعرکهن را به
خوبی بداند.حتی اگر بخواهد حرفی تازه بزند یا سبک جدیدی را ارائه بدهد که از نظر بنده اصلا هم کار بدی نیست به شرط آنکه اصولی باشد و واقعا حرفی داشته باشد برای زدن و مخاطب را جذب کند.
سپاس از اشتراک این همه پرسی جناب حاجی پور🙏🙏🙏

سلام و درود و خدا قوت
مطالب مفیدی مطرح شد.
بله سرایش به زبان امروزی لازم است
اما گاهی در برخی اشعار مثلا سروده های حماسی یا گرایشمند به سبک باشکوه و فاخر،
زبان امروزی با چاشنی گزینش هایی از زبان کهن به همراه نوآوری های زبانی،
مناسبت تر به نظر می رسد
و شعر را از سطح زبانی عادی به سطح بالاتری می کشاند.

درودبرشما استاد عزیزم بسیار عالی بود احسن برشما 💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟

درود بر جناب حاجی پوری گرامی
بزرگوار من چه در اشعار کلاسیک و چه در شعر نو علاقه ای به استفاده از کلمات و اصطلاحات و یا نام اشیا جدید و ... ندارم . همچنان از خواندن اشعاری شبیه اشعار اخوان،ابتهاج،شاملو و ... لذت میبرم اما در سبک کلاسیک با چهارپاره ارتباط بیشتری برقرار می کنم . به عبارتی در میانه زبان گیر کرده ام

سلام و عرض ادب و احترام جناب استاد حاجی پوری عزیز
بسیار پست جالب و قابل تاملی است
استفاده بردم از پست ارزشمند شما و از بیانات استادان و سروران عزیز
بنده کاملا موافقم که شعر باید روان باشد و علاوه بر آن به زیبایی منظور شاعر را منتقل کند
ولی اینکه در چه سبکی باشد ، بنده قادر به تشخیص آن نیستم
واژه های فارسی تا ابد فارسی هستند و از بین نمی روند و فراموش هم نخواهند شد این ما هستیم که فراموش خواهیم شد
و این بیت به اصطلاح قدیمی خود گویای خیلی حرف و حدیث ها است
((توانا بود هر که دانا بود ز دانش دل پیر برنا بود))
هیچ وقت کهنه نمی شود
روان است
مفهوم را دقیق می رساند
و .......
سپاسگزارم از شما دوست عزیز

درود بر استاد خوش ذوق و پرتلاش جناب حاجی پوری گرامی
نظر شخصی بنده در حد علاقمند به شعر پارسی بشرح زیر است:
1- همه ی شعرای معاصر بدون تردید ابتدا با تاثیر گرفتن از گذشتگان و سپس به کمک دانش و قریحه خود در وادی شعر قدم گذاشته اند برخی قالبهای کلاسیک را ادامه داده اند و بعضی قالبهای جدید و ارزشمندی ابداع نموده اند.
2 - شعر در هر قالبی می تواند ارزشمند و زیبا باشد :
- ارزش شعر را محتوای آن و جریان فکری شاعر می سازد ،
- و زیباییش به وزن ، موسیقی درونی و دیگر عناصر زیبایی شناسی بستگی دارد.
3 - شاعری که برای مردم امروز شعر می سراید قاعدتا\" باید متناسب با فضای حاضر و غالب باشد در غیر این صورت در حد یک سرگرمی شخصی باقی می ماند.
4 -زبان فارسی در طی تاریخ صیقل خورده و از قلمبه گویی فاصله گرفته و به گفته بزرگان ادبیات، آغاز گر این مسیر سعدی بزرگ است.
5 - حذف کلماتی مانند (رفتندی ) یا (همی آمدم) کاملا منطقی است ولی دلیل عدم استفاده از مخفف را بنده هیچگاه توجیه نشدم چون در همه زبانها مخفف وجود دارد.
پاینده باشید و برقرار