در دل شب

آنگاه که تاریکی شب, شهر را فرا می گیرد!

انگاه که تاریکی شب شهر را فرا می گیرد, آنگاه که شهر لبریز از سکوت میشود. انگاه که همه مردم به خواب فرو می روند. من در دل شب در کلبه ی تنهایی خویش شمعی روشن میکنم و از تو می نویسم. با خیال  ارام و پنهان از دید مردم بی احساس. آنقدر می نویسم تا شمع اب می شود و خاموش. انگاه سر بر بالین تنهایی می گذارم و چشمانم را می بندم و شروع می کنم به خیال بافی ها. ان قدر خیال می بافم تا ترا در کنارم می یابم. تپش قلب ترا میشنوم, گرمی دستانت را احساس میکنم و طعم بوسه ات را می چشم. زیباتر و شیرین تر از بیداری. آری! همه شبها, فقط در دل شب.