لالایی شب

ای سلسله ی  آتش،   در   جلوه ی مهتابم
هر با رکه می خندی،  از دست رود تابم

چون ابر بهاری تو،   میرقصی و میخندی 
لالایی شبهایی ،  میخوانی   و می خوابم

این فاصله بین ما، سخت است که کم گردد
تو تابش مهتابی  ،    من سوسوی شبتابم

هر چند که در خلقت، هم جنس منی   اماّ
تو آب  روانیّ  و  ،  من  غمزده  مردابم 

ای شمع شب افروزم،    بگشا ره پروانه
پر سوختنم  باید  ،    تا سوی تو  بشتابم 

در وسـعت  بوی گل،  یک باغ تماشایی
در باغ تماشایت  ،   زیبد که رهی یابم

چون رود خروشانم  ،   پیوستن دریارا
با آنکه به یک جو یی  ،  با تو نرود آبم


با سلام
همیشه کلامم را با احترام به ساحت بلند شعر و ادب این مرز و بوم آغاز کرده‌ام که از شرابی نوشیده‌ام تا به شُکوهِ مستی‌اش، حرمت این آبیِ بلند را همیشه حفظ کنم.
"مسعود میناآباد عزیز" دوست ندیده‌ام! از روی ماهت دیدم تا در صفحه‌ی مبارکت و قبل از پرداختن به غزل زیبایت بنویسم که؛ یکی از همان اتفاقات قشنگی که هِی هست اما هیچوقت نمی‌افتد، شعرخوانم کرد، ور نه من کجا و شعر و شاعری کجا...!
"در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش بهمه عالم زد"
پس هیچکس و هیچ چیز! که مشغول‌الذّمه‌ی دلم و این غزل می‌مانم اگر به آهنگِ خوشش نخوانم؛
"مفعولُ مفاعیلُن (سکوت) مفعولُ مفاعیلُن"

مگر می‌شود "عشق‌بازی" کرد بدون غنا...!؟
"ای سلسله‌ی آتش (سکوت) در جلوه‌ی مهتابم"
"هر بار که میخندی (سکوت) از دست رود تابم"
این حرف ندای اول کلام (ای)، این منادایِ مستعارِ خوش نوا(سلسله‌ی آتش)، این جلوه‌یِ نقره‌ایِ مهتاب، این لبخندِ آتشینِ عشق و این تاب از دست رفته‌ی عاشق؛ اول و آخِر "عشق" را در همین بیت اول، مقدمه‌ی غزل می‌سازد و عروسَش بدین مطلع زیبا می‌آراید تا مگر "دلِ همچو سنگِ معشوقش بگردد."
شاعر در جلوه‌ی آرام مهتاب سلسله‌ی آتش می‌بیند و این همان عشقی‌ست که اولش آسان می‌نماید و در پِی‌اش مشکلها می‌افتد.

"چون ابر بهاری تو (سکوت) میرقصی و میخندی 
لالایی شبهایی (سکوت) میخوانی و می خوابم"
تناسب آوایی بین واژگان این بیت، موسیقی درونی، واج‌آرایی، تشبیهات زیبا و جانمائی درست پاره‌ها یکی دیگر از ابیات زیبای این غزل را رقم زده است.
"می‌رقصی و می‌خندی"
"می‌خوانی و می‌خوابم"
رقصیدن و خندیدن معشوق به ابر بهار می‌ماند و یا لطافت و باریدنِ ابر بهار به رقص و خنده‌ی معشوق.
در این پاره: "چون ابر بهاری تو" به زعم این کمترین حشوی اتفاق نیفتاده است. اما اگر سراینده‌ی عزیز بجای "تو" از "تا"یِ ربط استفاده کند؛
"چون ابر بهاری تا (سکوت) می‌رقصی و می‌خندی"
ضمن آنکه پاره‌ی اول را از حشوِ احتمالی بَری میدارد،
مصراع را مضمونی زیباتر می‌بخشد. (مادامیکه می‌رقصی و می‌خندی، مانند ابر بهاری)

"این فاصله بین ما (سکوت) سخت است که کم گردد
تو تابش مهتابی (سکوت) من سوسوی شبتابم"
با آنکه هنوز پی به نفس و ماهیت وزن "دوری" نبرده‌ام اما باید عرض کنم که؛ یکی از محاسنی که این قبیل اوزان دارند این است که، سراینده می‌تواند به راحتی و بدون جابجائی حرف یا واژه‌ای، جای پاره‌ها را با هم عوض کند. فی‌المثل در مصراع اول اگر جای دو پاره را عوض کنند؛
"سخت است که کم گردد (سکوت) این فاصله بین ما
تو تابش مهتابی (سکوت) من سوسوی شبتابم"
سختیِ کار که همان کم شدنِ فاصله است برای خواننده ملموس‌تر می‌نماید.

"هر چند که در خلقت (سکوت) هم جنس منی اماّ
تو آب  روانیّ  و (سکوت)  من  غمزده  مردابم"
این بیت هم یکی دیگر از لطایف این غزل است که دارای صورت و سیرت زیبایی‌ست.
فقط عرضم این است که حضرت دوست جناب مسعود میناآباد عزیز؛ در مصراع دوم بجای واژه‌ی "غمزده" که کم ندیده‌ایمَ‌ش، از "تن‌زده"که شاید کمتر خودنمائی کرده است، بهره ببرند تا تضاد روانیِ آب و سکونِ مرداب برجسته‌تر بنماید.
غزل، غزل زیبایی‌ست و از خواندنش لذت بردم و به همین جهت گویا روده‌درازی کردم. مراعات حوصله‌ی خواننده واجب است و به همین خاطر به همین مقدار بسنده می‌کنم و از سراینده‌ی عزیزش بابت به اشتراک گذاردن آن تشکر می‌کنم.


با احترام
ابراهیم هداوند
۲۰/اردیبهشت/۱۴۰۰

درود و دست مریزاد
@@@@@@@@@@
 غزلی فاخر سلیس روان و اسطقس دار در وزن دوری: [[مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن]] یا [[ مُستَفعَلُ مَفعولُن مستَفعَلُ مَفعولُن]] در بحر {{هزج مثمَّنِ اخرب}}
که در آن قواعد وزن دوری به خوبی رعایت شده است
در مصرع دوّم فاصله ای که میان {{ با}} و {{ر}} که در کلمه ی [[بار]] افتاده است و چسبیدن حرف [[ر]] به [[ که]] در بادی امر خواننده را با مشکل خوانش مواجه می کند.
در مصرع سوّم به جای [[ بهاری تو]] اگر [[ بهارانی]] می آمد حشو یا شائبه ی حشوی وجود نداشت.
در مصرع آخر حشو آشکاری وجود دارد [[ یک جویی]] هم [[ یک]] و هم [[ ی]] در {{جویی}} هر یک به تنهایی [[افاده ی وحدت]] میکنند و در نتیجه وجود یکی از آنها زائد است.