عشق پرستی

به نام او که سرایش آموخت.

درودی دوباره ابوالفضل عزیز.

در پاسخ به دیدگاه نقدت:

غزلت سرشار از آرایه‌های ادبی زیبا و دلنشین است؛ همراه با تصویرآفرینی‌های ناب.

فقط اندکی پریشانی وزنی در شعرت موّاج است که با استفاده از احساسِ نهفته در دلِ شعرت و نیز واژگانِ زیبا؛ تشبیهات بدیع و آرایه‌های ادبی جاری در کلامِ خودت، آن را به شکل زیر بازنویسی نموده، تقدیم به احساس زلالت می‌نمایم:

وزن غزل:
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن:


از همان‌دم که، تو را در دشتِ گل‌ها دیده‌ام
آتشی در روی  تو  پنهان و  پیدا دیده ام
(می‌تواند اشاره‌گونه و یا تشبیه روی معشوق به گل آتشی باشد.)

چهره ات چون آینه سیمین و تابان می‌نمود
من خودم را با تو دیدم؟  یا خودم را دیده‌ام؟

برگ گُل را در گلستانی نوازش کردی و
ناگهان، گم کردنت را در همانجا دیده‌ام!

بس‌که آن رُخسارِ زیبایت چُنان گل می‌نمود
محو در گلها خودم را گیج و شیدا دیده‌ام

قلب حکم عاشقی داد!  پایِ لرزان!  راهِ تو!
جان در آغوشت مدام امروز و فردا دیده‌ام

نقشی از  من، آشکارا شد، در امواجِ بلور
آشنایم بودی و، این را هویدا دیده‌ام

ای که از من، آشِناتر با دلم هستی مدام
خویش را در دشتِ آغوشت سراپا دیده‌ام

عشق، تنها بستنِ دل  بر کمند یار  نیست!
صد جهان در جانِ جانان غرقِ معنا دیده‌ام

جز تو را در این جهان دیگر نمی‌خواهد دلم
گفته قلبم که: تو را دل‌خواهِ زیبا دیده‌ام

صد هزار احسنت، حق را که، جمالت، آفرید
در تو حق را با نهانِ خویش، حقّا دیده‌ام


شاعرانه‌هایت ماندگار!