شعر من

شعر من درون سینه خاموش،دلم پر غم.پر ز درد و آه و افسوس چنین خاموش.دلم بنهاده دست بر دست.قلم افتاده از دستم.فرار کرده،به جایی،این دگر شعر گونه هایم.نمیدانم چه سان خواهد شد.این دگر شعرهای بی معنا.شعر من،شعر من که سرد است و بسی غمناک.درون سینه خاموش،درون کلبه محزون.درون کلبه بی نور و گاه بی روزن.چنین ماوا گرفته.به فکر آن شعر و آن شاعر چنین خاموش و تنهایم.نفس در سینه حبس و بسی خاموش.شعر من،که سرد است و بسی غمناک.درون سینه خاموش،چنین ماوا گرفته...ع.الف.فرخ