پس لرزه های خشونت

من شاعر شوریده ی دور از زمانم
از بلبل و گل نغمه ای دیگر نخوانم
وقتی که شیرین می شود اعدام در کوه
فرهاد مانده تیشه اش محکومِ اندوه
جایی برای صحبت از عشق و وفا نیست
لیلی ومجنون قصه ای در وصف مانیست
این قصه های کهنه را بگذار تا بعد
سر دفتری نو باز کن با شرحی از درد
بس قصه ی نادانی از مردم شنیدم
 بس ماجرا ی مرگ یارانم که دیدم
فریاد از این دنیای خشم و شهوت و کین
رحمی نمانده در دلی، حتی به مسکین
دنیای دیوانه عجب دور از تو مانده
تا روز محشر اسب رهوارش دوانده
آخر تو شاعر؛ قصه ی عشق از  عدم گیر
وقتی که عشقی نیست خنجر را قلم گیر
در وادی آوارگان گم  کرده ره را
از بس که رفتی بی هوا افتادی از پا
سودای لیلی خون به رگهایت دوانده
قلبت از این پس لرزه ها از ضربه مانده

2اردیبهشت 1400
آذر.م

این شعر را برای اتفاق وحشتناکی سرودم که هنوز از ناراحتی خواب هایم پریشان است. برای ساناز 17ماهه  اما به دلایلی تغییراتی دادم که از اصل مطلب دور شد.