من خیالم

۱. با تپش‌های روی آینه    می‌شکنم در سایه‌های این بغض   این بغض که از شانه‌های تاریخم افتاده   عددهای تکراری در سالنامه‌های روز موعود   و من با غروب آخرین اختر    میلاد خودم را جشن می‌گیرم    ۲. می‌‌افتم در دهان معبد‌های خاموش   شعله‌های شمع را می‌کاوم در منحنی‌هایش  آب می‌شوم با هر قطره‌‌ی افتاده‌ی شمع   و پیش از آنکه آرزوها را حقیقت بخشم   سنگ می‌شوم در دل خاک   ۳. از خیسی خاکِ باد خورده   در بی‌وزنی قرن‌ها   می‌رویم توی دست‌های باغچه‌بان  و در یک بعد از ظهر از هجوم کلاغ‌های بی‌چشم   تنم عریان و   نگاهم تکه تکه به هر جایی برده می‌شود   ۴. صدای سوت پلیس در غرقاب همهمه   قانون را از وجدان‌ها انفکاک می‌د‌هد  و من زجه‌هایم را از دود ماشین‌ها پنهان می‌کنم   اینجا که رد می‌شوم و   گمان می‌کنم دیگر افسانه‌ها از دست داده‌اند اعتبارشان را  و آن حکاکی‌های رمز آلود توی غارها   پنداشتی غلط از همه‌ی دوران بوده اند    رد می‌شوم و  این خطوط زرد دسته چین  زیر پای عابران،  معمای انسان نخستین است   و این سه رنگ قرمز و زرد و سبز   تاریخی را چشمک می‌زند   که چنگیز برای خواتینش بستری از خواسته‌ها می‌دانست   ۵. می‌افتم  از میان بوسه‌ی دو لب   و از انتهای گیسوها آویزان می‌شوم   شلاق می‌شود نگاه‌ها روی تنم   زمان از بعد چهارم رد می‌شود   نمی‌دانم به کجا خواهم رفت از این خواب   از این خواب که به هر جلوه   مرا در تپش‌های خودم رخ می‌نماید   و گنجشکی تنم را سنگ می‌زند   نمی‌دانم به کجا خواهم رفت   من که از هر گیسویی آویزان می‌شوم  و  با یادی از دردهایم فرو می‌افتم در تپشم   در غروب لب‌هایم که غرق می‌شوم    ۶. ایستاده‌ام رو به روی خودم   و جهان را در خودم می‌بینم   تنها که از آن خاطره   دوباره متولد می‌شود بغض‌هایم   و من با میلاد دلتنگی‌ها   در دهان‌های خاموش می‌سوزم   و‌ پیش از آنکه آرزوها آغاز کنند   حقیقت زندگی با کشیده‌ای سرد    آن‌‌ها را تکه تکه می‌کند   نبضم در زیر مرداب‌های سنگ شده   بی‌صدا می‌زند اما   من هنوز با روشنایی‌های تاریخم   خواب می‌بینم افسون افسانه‌ها هستم