دماوندم

سلام

و

در ادبیات کلاسیک به ویژه در سبک خراسانی که شاعران ارتباطی نزدیک تر با طبیعت داشتند و به توصیف آن بسیار مشتاق ، نوعی از سرودن بود که استاد شمیسا آن را شعر «لحظه ها و نگاه » نام کرده است که کسایی مروزی در آن شیوه دستی چیره داشته است و مسلط ، سبکی که قرن ها پیش در ادبیات کلاسیک ما رواج داشت و همین اواخر گروهی مثلاً روشنفکر با مطرح کردن شعر هایکو ی ژاپنی سعی در تازه و بدیع جلوه دادن این گونه ی از سرودن کردند و خب بسیاری هم از روس ناآگاهی و خودباختگی تلاش ها کردند تا در ان شیوه قلمی بزنند و به چشم آیند .. بگذریم ..
اما در این شعر زیبا به یک باره احساس کردم شعری از کسایی یا فرخی سیستانی را دارم می خوانم به زبان امروزی تر ، چرا که زبان شاعر نیز وفادار به زبان معیار در ادبیات کلاسیک است و واژه های اش تناسب دارند با شیوه ی بزرگان این گونه از سرایش ...
سبکی که در آن شاعر تنها به اندازه ی یک لحظه در طبیعت می نگرد و حاصل این نگاه را در شعری مزین به تشبیه یا استعاره به جماعت عرضه می کند درست مثل آن چه که اینجا روی داده است ؛
ماه نیک انجام .. شبیه چراغی در سفره و بازتاب آن در جام
که در ادامه نیز بر این دو ترکیب تاکیدی دیگر بار می شود و با پر کردن ظرف ها از بازتاب ماه و خوش کردن حرف ها یا روشنایی بخشیدن به چراغ ها ، ادامه می یابد تا به تصویر نهایی برسد ، تصویری که بسیار نمادین است و بسیار نیکو ؛
مهتاب نیک فرجام روشنایی بخش که نمادی از خوشبختی و سعادت و البته زیبایی محض است با آغوشی گشاده از نور ، قله ی دماوند را که همواره نمادی بوده است از ایران ، در خویش می گیرد و برف ها نیز با القای تصویری پر از زیبایی و الماس مانند در زیر نور ماه ، شب هنگام ، که کسی که به چشم دیده است می داند چه می گویم ، بازتاب دهنده ی نور مهتاب می شوند و مضاعف کننده این روشنایی ، برف هایی که تا بوده بر سر و روی دماوند بوده اند و جزیی غیرقابل تفکیک از آن شده اند که می توانند نمادی از مردمان ایران زمین یا بزرگان این مردم به قرینه ی بودن در قله ، باشند .
تصویر به قدری کامل است که الان احساس می کنم با توضیحات بیشتر من دچار خدشه خواهد شد و حرف اصلی نیز یادآوری شعر لحظه ها و نگاه بود در این شعر نازنین که گفته شد و باقی نشستن و چشم دوختن به این زیبایی بی کران است و ادراک لذتی وصف ناپذیر ...
اما حرف آخر این که این نوع از نگاه برداشتی بود از آن من که عرضه شد و لزومی در اقبال یا انکار آن وجود ندارد تا مبادا منتهی به مکدر شدن شیشه ی نازک احساسات دیگر دوستان شود و مطرح کردن این دیدگاه در جایگاه نقد بی تردید باعثی جز به اشتراک گذاشتن ادراک لذت و زیبایی ندارد ....