جام شوکران

از جام شوکران نگاهم، کمی بنوش
شاید که سر براه شوی و، کمی بهوش
رویای هر شب و روزم تو بوده ای
اینک منم که شدم کابوس، کمی بکوش
من عمر خویش را گذاشتم، به راه عشق
نوبت به تورسید،شدی سرکش وچموش؟
آن روزهای رفته به خاطر نیاوری؟!...
دردی که دل کشید و، نمادم سیاهپوش
حرفی نمی زدم، ساکت و آرام، در حیاط
در گوشه ای به دور از، دیوانگان خموش
این حجم  رنج و بعد مسافت نه حق ما
رویای من تو باشی و، آشفته خواب دوش
دیشب پریدم از خواب  و نیمه شب
از میله های، پنجره رد شد، روح تن فروش
23فروردین1400 
آذر.م